Texts
                                            
        
            Return to list
            
                    | edit | delete | Create a new
         
            | history
            | Statistics            
            | ? Help            
        
        
        
            Jevgenia Sinickaja.
            Kalatamha asttes
         
        
        
                
        
        
        
                
                
                
                
                
                
                
                 
            
Source:
 
        Kipinä. № 6, 2018, p. 17
        
                
        
               
        
        
    
        
                
        
            
            
            
                    Jevgenia Sinickaja
                
        Kalatamha asttes
        
        
        Veps
                
New written Veps
                
      
             Starinad kezan polhe
 
 Kezal koume prihašt-sebranikad: Miša, San’koi da T’omoi paksus käveliba järvele kalatamha. Astta järvehesai tarbiž oli mectehutme. Tämbei oli tün’, päiväsine sä, i sebranikad hotkas astuiba toine toižen jäl’ghe. 
 – T’omoi, – sanub Miša, – egläi, konz mö San’kanke tägä astuim, a sinä kodihe jäid, mö necil sijal kondjan nägim. 
 – En usko, kelastad, – sanub T’omoi, a iče kaclese, ved’ ezmäine astub. 
 – En kelasta! Nägim! – heikaba Miša da San’koi. 
 – Nu, kusak teiden kondi om? – küzub T’omoi i sil aigal polgeb bapshaižen pezaha heinäs. 
 Käreganuded bapshaižed zavodiba kokta T’omoid jaugha. Prihaine kut kidastaškanzi, käzil maihutaškanzi. – Abutagat! – heikab. 
 A toižed prihaižed meletiba, miše hän toziki kondjan homaiči da joksiba tagaze. Kaiken unohtiba: i kalatusen polhe, i kuna astuiba. 
 Mäni aig, prihaižed kazvoiba surikš mužikoikš. No, konz hö vastasoiš kezal küläs, kaiken johtutaba neciš azjas da veslas nagraba. A siloi ei olend ilod!