VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Mehed L’udmila . Puavila ta kalitta

Mehed L’udmila

Puavila ta kalitta

Karelian Proper
New written karelian
Oli ta eli karjalaisešša kyläššä Puavila-priha. Vanhemmat tykättih omua ainikkie. Poika ruttoh kašvo ta hänellä tuli ikävä kyläššä. Hiän piätti, jotta tuli aika eččie ičellä antilahan.
Muamo, paissa šie miula potakkakalittua. Lähen mieruo kaččomah, šano Puavila kerran huomenekšella.
A-voi-voi, mitä olet kekšin! Puitto myö emmä šuvaiče šilma, rupesi voivottamah muamo.
Muamo, ka mie missänä loittompua meijän meččyä ta järvie en ole ollun. Tahon iččie näyttyä ta toisieki kaččuo, šano priha.
Muamo paisto pojalla kalittua ta joka piiruah lisäsi oman armahuon, huolen ta malitun kappalehie.
Naini pani prihan kesselih kalittoja, šuolua ta puhašta vettä kaivošta.
Puolipäivän aikana Puavila šepäsi muamuoh ta anto kättä tuatollah.
Puavila, još tullou vaikie, ni kačo piiruah ta šano: "Kalitta, kalitta, auta! Muamon malittu hiäštä pelašša!", n’euvo muamo.
Passipuo äijän, muamo, kiitti poika.
Tuatto anto pojalla šauvan ta šano:
Puavila, ole rohkie ta voimakaš.
Anna tämä šauva auttau šilma vaikeukšien voittamisešša!
Passipuo äijän, tuatto, kiitti Paavo.
Priha läksi matkah ta aštu meččäpolkuo myöten pimieh šuaten. Šiitä hiän vaipunuona istuutu kannolla, joi vettä ta voimua heti lisäyty.
Šuuren kuušen juurilla Puavila valmisti ičellä makuupaikan okšista, ašetti kesselin piän alla, otti lötöt jalašta ta uinosi.
Unešša priha näki kaunehen neiččyön, kumpani kučču häntä.
Huomenekšella päiväni noššatti Puavilan, ka hiän miteinkänä ei voinun unohtua kaunotarta.
Poika joi puhašta vettä, šöi puoli kalittua ta läksi matkah. Konša päiväni jo alko laškeutuo, Puavila ieššä ilmešty šuuri notko. Priha otti piiruan ta čuhutti:
Kalitta, kalitta, auta!
Muamon malittu hiäštä pelašša!
Äkkie kalitta muuttu šillakši ta poika ruttoh aštu notkon toisella puolella.
Puavila aštu ielläh ta näki šuuren kaunehen järven. Hiän tuaš kyšy apuo piirualta ta še auttomuuttu venehekši ta ehätti pojan poikki järveltä.
Priha uinosi järven rannalla ta huomenekšella jatko matkua taigua myöten. Hänellä oli vaikie, ka tuaton šauva aina tuli apuh. Matalla Puavila šöi mussikkua ta malinua penšahista, ta joi vettä.
Illalla poika näki uuvven eštehenkorkien vuaran. Hiän otti kalitan, čuhutti taikašanat ta piirua tuaš auttomuuttu nuorarappusiksi. Rappusie myöten Puavila nousi vuaran huippuh ta piäsi toiseh muah.
Priha kiitti kalittua avušta ta korjasi šen kesselih. Hiän vietti yötä vuaran luolašša ta läksi ielläh.
Puavilalla eteh tuli šuuri šuo. Hiän tuaš kyšy apuo kalitalta ta še muuttu polukši, kummaista myöten poika jatko matkua.
Šuon toisella puolella avautu kaunis nurmi, missä šeiso šuuri tvorčča. Tvorčašša eli čarouna čuari-tuattoh kera. Puavila kos’s’o čarounua.
Kaunotar, mie nävin šilma unešša ta monta päivyä olen eččin šilma. Tule miun naisekši ta mie koko ijän pien šiušta huolta, lupasi priha.
Ka antilaš piätti tarkistua pojan voimua ta šukkelutta. Hiän käški pyytyä kalua ta šuolata šitä tynnyrilöih, šahata mečäštä halkuo ta korjata ne pinoloih, kerätä marjua ta keittyä varen’n’ua, ta vielä i kyly lämmittyä!
Tuaton šauva autto Puavilua kuatua puuta, a šuola, mitä muamo pani kesselih, šuolasi kaikki kalat. Niin priha šuoritti antilahan kaikki tehtävät.
Čuari-tuatto ihaštu noin voimakkahalla šulhasella ta šuoštu häih.
Šiitä Puavila ta hänen čarouna myöššyttih šulhasen kotikyläh, piettih vesselät hiät ta ruvettih elämäh rauhašša ta šovušša. Ta kalitat aina oltih heijän stolašša parahana herkkuna!