Тексты
Вернуться к списку
| редактировать | удалить | Создать новый
| История изменений
| Статистика
| ? Помощь
Pustpä Annoi
Источник:
Verez tullei, 2014, с. 22-23
Valentina Lebedeva
Pustpä Annoi
вепсский
Младописьменный вепсский
– Annoi, mijak svatuid-se hül’gaižid?
Kenak sindai mehele otaškab?
– A minä uniš nägin, miše lidnaspäi priha tuleb, veraz, ei meiden malpäi i otab mindai mehele.
– Ed-ik princad varasta?
Mod sinai čoma om, voib olda, ken-se i utniše, a naku mel’t päs om sinai vähakh!
Annoi muhahtab venol muhul da i lähteb laptaha.
Rahvaz-žо nägi, miše radab hän vaiše tühjid radoid, ei ližatomid.
Naku toi hän rugižtähthid i ištuti pertinnoks.
Mamoi lajiškanzi:
– Ka ken melekaz ristit man kaivab sen täht, miše jäl’ges rujoheinid pertinnoks ištutada?
Susedoid jo huiged om, pustaks päks sindai lugedas.
– Nu ka i mida?
Verаst sud ed saupta, pagištas, pagištas dai heittäs-ki, a rugižtähthad ihastust andaba, kacta niihe om hüvä mel’…
Mamoi, minä tahtoižin kuzuden ištutada pordhidennoks, korktan, tihedan.
Kazvaiži se sureks, oiktaks, linniži kaiken vihand i ei vanhtuiži nikonz!
– Ka ei ištutagoi pertinnoks puid, jured pertin alle kazvaba, dai völ päiväižen pimitab.
Muite-ki päiväšt vähä om!
Iknaha öl ku kacuhtad, ka kaiken varu linneb, ved’ miku bukačuine must seižuškab, pimedas pöl’göitab.
Muhahti Annoi i mäni radole, a sügüzel toi kuzuden i ištuti čogaha linmale, pohjasižele polele, miše kuvahaine semendusile ei lankteiž, a pohjasine paha tullei oksihe putuiž.
Kuzut tartui, i kevädel vihoštaškanzi uzil neglaižil, ladv kazvoi mugoine korged i čomakaz, mišto mamale žal’ tegihe restta nor’ vihand puhut.
– Okha kazvab!
Min sä teged, ku laps’ om pustpä!
I kuz’ zavodi napernas kazda i otta väged i čomut.
… Kut-se küläha tuliba geologad, Annoihe mel’düi priha i oti mehele, vei Annoin surehe lidnaha verhale male.
Kaik läksi muga, kut konz-se uni ozuti.
Vaiše se oli huba, miše tusttui Annoi kodid lujas.
Čoma oli mužik, hüväd kazvoiba lapsed, a aigoil kingiti rindhad muga, mišto voiži, ka lendaiži lindun karččikš kodirandale, ištuižihe kuzen ladvale i male i taivhale voikaiži pahan, rastajan tuskan…
Nügüd’-ki völ seižub se kuz’ kesk vauvast koivištod, korged ladv miku kacub, ecib ičeze kazvatajan, da vaiše ei ole jo Annoid necil svetal.
Amu venub hän ledos mahudes, a kuzen jured süväs i vahvas pidäsoi tatoiden mas.
Naku ningoman jäl’gen jäti Annoi!
I tahtoin küzuda minä lugijoil: oli-k Annoi pustpä?..