Тексты
Вернуться к списку
| редактировать | удалить | Создать новый
| История изменений
| Статистика
| ? Помощь
Karina Karimovna
Источник:
Valentina LEBEDEVA, Kodima. № 1, 2014, с. 6
Karina Karimovna
вепсский
Младописьменный вепсский
”Ken om Karina Karimovna?”
– küzut tö.
Nece om minun sebranik, niššat nökaine, ningoman nimen minä andoin hänele.
Mö sebrastam hänenke jo koume vot.
Konz hän läksi munaspäi, näk-mam ezmäi uhastelihe, miše tütrel om sur’ su, sötta om kebnemba.
No aig mäni, poigaižed kazvoiba, i mam homaiči, miše ülembaine nökan pol’ ei kazva, jäb miku kattenu nenasäl’gmidenno, i nök sen täht ei saubate.
”Avoi-voi, mitte gor’akogo!
Kutak hän tabadab kärbhid-se?
Hö ved’ suspäise pagetas!
Vaiše-ku sanktad parmad puttas...”
– opalas hengahti mam i zavodi napernas sötta satatadud tütärt sanktoil madoil.
No hol’ penikaižiš linduiš oti vägen, i mam unohti Karinad.
Sügüzen i tal’ven Karina sötlihe kut putui, lendli linduiden sömsijoile, no söm sigä oli hen, sid’ oti muštho reduveziden tahod, kudambil oli enamb sömjäl’gid i homencen ištui aidal, varasti ižandoid paganoiden vädroidenke.
Ažlakos loihe hän järedambile supaloiden päle, miše hot’ midä-ni ehtta otmaha.
Henoid muruid hänele oli jüged otta, ei mil oli niid leta maspäi, – alembaine pit’k i terav nök telusti i čokkoihe maha.
Hän koverzi pän bokale, miše sada kelel murud, no napriba tulda varišad i küksiba näl’ghižen linduižen.
Minä homaičin Karinan Karimovnan kevädel.
Oli hän laih, pičuine, plešhändanke, terveh nökan pol’ oli hoik oraine i tegihe väraks, nägui, miše kaiken tal’ven tükiči kül’mnuden lumen.
Minun südäimen kingiti žališpäi – rauk linduine!
I minä sid’-žo otimoi sen sötelmaha, tegin hänele sömsijan.
Melev nökaine pigai el’genzi, miše söteltas reduveziden tahoil enamb ei ole hänen oza, i zavodi varastada mindai pertinno.
Minun kormanoiš kaiken om mitte-
ni söm, sen täht Karina mindai varjoičeb, ilosižin hüppib rindal.
Karinan taba vajehtihe, i minä nägištin, miše hänele om mel’he olda ülembaks sen täht, miše sebranikad keradaba jäl’gmuruid.
Küläs hän tegihe kulubasaks i sötan händast jo ei vaiše minä.
Nu, a nügüd’ tal’v jo vaumičese, pigai tuleb keväz’ku i mö Karinanke varastam keväden i kezan suridenke satusidenke i parembanke ozanke.