Тексты
Вернуться к списку
| редактировать | удалить | Создать новый
| История изменений
| Статистика
| ? Помощь
Händikaz da pedr (Estilaine sarn)
Источник:
Kändi Maria Mironova, Kodima. № 10, 2014, с. 8
Händikaz da pedr (Estilaine sarn)
вепсский
Младописьменный вепсский
Pedr käveli mecadme. Äkkid kuleb abidahižen ulaidusen. Läksi änele, kacub – tullei sordi suren pedajan, a sen pedajan al händikaz venub. Lähtta ei voi – vaiše ohkab.
Pedr kiglaiži sarvikahal päl i küzub:
– Kut sinä putuid sinna?
– Oh, eskai ala küzu! Paremba abuta minei, lenda sarvil tüvi!
– Minä abutaižin, da tüvi om lujas sanged – en voi leta, – kahtelzihe pedr.
– Sinä hot’ ladi, – pakiči händikaz.
– Midäk, voib ladida, – hökkähti pedr i tabazi sarvil pedajan.
Kerazi väged – i kacuške! – lendi tüven. Todeks lendi vähäižen, no händikaz voi lähtta pedajan alpäi. ”Mitte minä olen vägekaz!” – ihastui pedr.
A händikaz pudištihe, libui käbälile i zavodi kacta ičeze karvad, ei-ik ole kus rebinu. No kaik oli hüvin. Siloi händikaz johtuti pedran polhe. Sid’-žo tacihe sennoks i uraidaškanzi.
– Seižu! Kuna sinä lähted?
– Kuna? – küzui pedr. – Sinna, kuna astuin-ki.
– Minä sindai sön! – uraidaškanzi händikaz. – Pedroid kaiken oli minun satusen.
– Varasta, jose minä en kaičend sindai surmaspäi? – küzui pedr.
– Nece om toine azj!
– Ei ole-ik sinei huiged?
– Mikš minei pidäiži olda huiged? Heitan sinuspäi nahkan – i naku kaik pagin.
Pedr ei voind hökkähtada händikahanke, i muga hö lujas pit’kha ridliba i ei tulnugoi nimiččehe pätusehe. Siloi pedr sanui:
– Sudigaha ken-ni meid, siloi mö tedištam, ken om oiged.
Händikaz vaiše ihastui. A iče meletab: ”Minei paremba om – sön pedran i sudjan kerdalaze!”.
Kaiken päivän hö eciba sudjad i vaiše ehthapäi löuziba. Nece oli vanh kondi. Hän astui külähä, miše sada met mezjaižtarhal. Vähän buraiden hän kundli pedrad i händikahad. A konz kundli lophusai, pani käbälan suhu i meletaškanzi. No muga nimidä ei meletand-ki.
– En teda, kut olda teidenke, – sanub. – Oikti linneb kacta, kut kaik oli.
Pedr händikahanke toiba kondjad lanktenudenno pedajannoks. Mäni kondi ümbri pedajas i möst meletaškanzi. A jäl’ges sanub-ki:
– Nuške, pedr, lenda sarvil pedai. En usko, miše sinä void leta sidä.
– Völ kut voin! – abittui pedr i lendi tüven.
A kondi sanub-ki:
– Nuške, händikaz, ličte möst pedajan alle. En usko, miše sinä mugoižehe piluhu void ličtas.
– Völ kut ličemoi! – abittui händikaz i sid’-žo ličihe letud pedajan alle.
Siloi kondi sanui:
– Nuške pedr, pane tüvi edeližele sijale.
Pedr pästi pedajan, i – kacuške! – händikaz udes putui parangoho.
Kut oli parangos, muga jäi-ki sinna: ken abutaškandeb mugomale manitajale?