Тексты
Вернуться к списку
| редактировать | удалить | Создать новый
| История изменений
| Статистика
| ? Помощь
Mecpertine (Vepsän rahvahan sarn)
Источник:
Kodima. № 3., 2014, с. 8
Mecpertine (Vepsän rahvahan sarn)
вепсский
Младописьменный вепсский
Astui uk mecadme i sordi ičeze tohesižen burakon.
Kadoti ukoine burakon, a se jäi venumaha ted vaste bokalaze.
Lendi kärbhaine, nägišti burakon i meletab:
– Kacuhtan, mi sigä om südäimes.
Eiik ole mittušt-ni sömäd?
Burakoižes oli pen’ reiguine, vaiše sille kärbhaižele voi-ki sinna ličtas.
Ličihe sinna kärbhaine, nägišti äjak-se leibmurušt i meletab:
– Sömäd-se täga vähä, a pertine linneb čoma!
Sid’ eläškanden-ki, ni üks’ lind ei koki, da i vihm ei kasta.
Eläb kärbhaine päivän, eläb toižen, ei ehtind völ kaikid leibmuruid-ki söda.
Sid’ kuleb, lendab siriči säs’k.
Ištuihe reigun verhe i küzub:
– Ken pertižes eläb, ken čomaižes eläb?
– Minä elän, kärbhaine-burbotai, a ken sinä oled?
– Minä – säs’k-bizaidai, pästa adivoihe.
– Ka mihe adivoihe, tule, ühtes eläškandem!
Ei ehtind säs’k ličtas burakoho, a reigunno jo bapshaine buzaidab:
– Ken pertižes eläb, ken čomaižes eläb?
– Mö olem kahten: kärbhaineburbotai da säs’k-bizaidai, a ken sinä oled?
– Minä olen kirjav bapshaine.
Om-ik teil sijad munun täht?
– Sijad-se om, da kutak reigun kal’t void ličtas?
– Minei vaiše suugaižed lasketada, en ole sanged, ličemoi!
– Nu-ške, tule, tule!
Bapshaine mäni burakoho, a uksidenno möst ken-se buzaidab:
– Ken pertižes eläb, ken čomaižes eläb?
– Mö olem kärbhaine-burbotai, säs’kbizaidai da kirjav bapshaine, a ken sinä oled?
– A minä olen parm-purekaz.
– Ka midä tahtoid?
– Tahtoižin teidennoks tulda.
– Nu-ške, tule, tule.
Ličihe parm-ki burakoho.
Zavodihe heil pagin.
Kärbhaine sanub:
– Minä en ole mitte-se mugoine, miččid om äi.
Minä olen sur’ kärbhaine.
Mö – igahižed kärbhaižed olem, meile kaiktäna uksed om avaitud.
Hot’ kuna lenda – long’ om vaumiž.
Midä vaiše minä en ole sönu, kus vaiše en ole elänu!
En teda, om-ik ken-ni völ mugoine tetab, ku minä?
– Ka ved’ i mö em olgoi hondombad sindai!
– Ei midä minun edes kittäs.
Kaikil minä otan: čomudel, änel.
Ken voib sätas da pajatada paremba, mi minä.
Kaik änikod mindai adivoihe kucuba, sötaba, jotaba külläks.
En teda om-ik keda mindai paremba?
– A paremba mindai niken ei buzaida: bzzzzzzz!!!
– A minun än’ i hoik, i heläidai!
Zavodiba hö ridelta.
Ühtnägoi kulištiba – ken-se kolkotase.
– Ken sigä om?
Ken pertižehe kolkotab?
Täs mö eläm: kärbhaine-burbotai, säs’k-bizaidai, kirjav bapshaine da purekaz parm.
Ülähanpäi möst nimidä.
Vaiše mittese čihkund kulub.
– Pidab leta da kacuhtada, ken sigä om.
– Minä ezmäižen en lenda – minä kaikid tetabamb olen, – sanui kärbhaine.
– Minä ezmäižen en lenda – minä änel kaikid vägevamb olen, – sanui säs’k.
– Minä ezmäižen en lenda – minä kaikid čomemb olen, – sanui bapshaine.
– A minä kaiked vägevamb olen, voin purda, sikš ezmäižen en lenda.
I möst läksi heil kida da rida.
Niken ei tahtoi leta kacmaha.
Ühtnägoi pertižes kuti pimed tegihe.
– Ka ken meile päivän sauptab, ken rohtib?
– A voi!!!
Ka nece hämähouk ičeze verkon kudoi.
– Kut olda, midä tehta?
– Pidab teramba pertižespäi pageta.
– Minä ezmäine – minä olen kaikid tetabamb!
– sanui kärbhaine.
– Minä ezmäine – minun än’ om parahim!
– sanui säs’k.
– Minä ezmäine – minä kaikid čomemb olen!
– sanui bapshaine.
– Minä ezmäine – minä kaiked vägevamb olen!
– sanui parm.
A kuni pertin eläjad jonon tegiba, ken kenen jäl’ghe lendaškandeb, ka möhä oli jo.
Kaik hö hämähoukun verkoho putuiba, tartuiba igäks.