Тексты
Вернуться к списку
| редактировать | удалить | Создать новый
| История изменений
| Статистика
| ? Помощь
El’getoi Peša (Sarn)
Источник:
Jevgenii Fotejev, Kodima. № 5, 2015, с. 8
El’getoi Peša (Sarn)
вепсский
Младописьменный вепсский
Eli-oli sur’ kanz.
Eli se gol’l’as.
Mam sünduti äi lapsid, iče koli.
Amu se oli, äi vozid mäni.
Tatoi oli hüvä kalanik.
Käveli kalatamha – sil eliba-ki.
Kerdan järves kalad tegihe vähemba, a aigan mändes eskai ei tehnus-ki.
Zavodiba eläda hubin: lapsid om täuz’ pert’, üks’ söb enamb tošt, a ližad niišpäi om vähemb, mi holid.
Naku tatoi päti päzuda ühtespäi poigaspäi.
Valiči el’getomad Pešad.
Sanub hänele:
– Lähtkam, Peša, homen kalatamha ühtes!
A Peša oli el’getoi, no lujas hüvänsüdäimeline priha.
Midä hänele sanudas tehta – sen hän tegeb-ki meletamata.
– Lähtkam!
– sanub Peša.
Päidusen aigan kerazihe tat poiganke, ištuihe veneheze i läksiba kalatamha.
Suotiba hö sihesai kuni ei tehnus süväks.
Tat sanub-ki:
– Sinä, Peša, ezmäižen kerdan oled kalatamas.
Minä sindai opendan, midä pidab tehta.
Kacu, norom sidotud kivehe.
A toine noran agj sinä käri ümbri ičesaiž.
Ota kivi kädehe da hüppi vedehe.
Konz linned pohjal, eci kala – rindal ujuškandeb, ka sinä tabada se da heikahta minei.
Siloi minä vedäškanden-ki sindai ühtes kalanke.
Ištub Peša pohjal, kacub – Car’-kala ujub.
Hän tabazi sen händas i heikahtab tatale:
– Tatoi, vedä!
A sil aigal tat jo randannoks soiti.
Zavodi kala Pešad kaikihe polihe vedeltas, a hän ei pästa sidä.
Melekaz oliži, ka amu jo pästaiži kalad valdale, a Peša el’getoi oli.
Nor jo kaikid kül’gid čapoi verehe, a hän ei pästa kalad, a kivi – händast.
Kala väzui i zavodi pakita:
– Pakiče, midä tahtoid, vaiše pästa mindai valdale!
Naku hot’ havadon kuldad pakiče, koume andab, a Peša-topar’pada johtutades, miše homendesel kalatamha ajoiba, sanub:
– Pästa kodihe bohatan salihenke!
Muga ozaižihe Peša kodiš d’užinanke bučid kalad.
Starinoiči hän kaiken tatale da vellile.
A tatoi čududelihe, no ei ozutand necidä.
Äjak-se aigad hö eliba hüvin.
Toižen kerdan möst pert’he tuli näl’g.
Päti tatoi möst Pešanke lähtta järvele kalatamha.
Naku hän iče päti muga kalatamha, kut Peša.
– Anda, minä ozutan sinei, kut tarbiž kalatada.
A iče meletab – tabadan Car’-kalad, ka minä-se tedan, midä pidab pakita sil.
Sidoi ümbri ičesaze noran, oti kiven kädehe i hüppi vedehe.
Ozaižihe pohjal.
Nägeb, Car’-kala siriči ujub – tabazi sen.
Vedouzi kala händast erazvuiččihe polihe, kaik kül’ged oma veres noraspäi.
Ved’ tat ei olend el’getoi, miše tirpta mugomad kibud.
Hän pästi-ki kalan, a päzuda noraspäi da ujuda järven pindale jo väged ei olend.
Muga jäi-ki pohjale.
Toden sanuba ukod vai ei, no aniku Peša-toppar’pada muga ištub-ki venehes da varastab tatad kalanke.