Тексты
Вернуться к списку
| редактировать | удалить | Создать новый
| История изменений
| Статистика
| ? Помощь
Ol’ga Žukova.
Jäpuraz
Источник:
Verez tullei, 2018, с. 99
Ol’ga Žukova
Jäpuraz
вепсский
Младописьменный вепсский
Kerdan Natoi-neičukaine astui školaspäi.
Oli jo keväz’ku, päiväine paštaškanzi lämemba, veslas muhaiži.
Neciš čomas säspäi kaik ristitud-ki käveliba irdal hüviš meliš.
Asttes pidust’ üht vanhad pertid neičukaine nägišti, miše sured tippud lankteba katuselpäi.
Hän lendi pän ülähäks i homaiči jäpurahan.
Se hošti päiväižen sädegiš, no kündled oliba mugomad tuskasižed.
– Mikš sinä voikad?
– küzui neičukaine.
– Tämbei om mugoine čoma keväz’päiv.
– Minei om žal’, miše en tedišta, mi om keza.
– A kuspäi sinä kulištid kezan polhe?
– Minun katusel ištuiba kaks’ pen’t lindušt i ilokahašti vičitiba, miše ei ole jo hätken, i tuleb čoma keza, läm’ keza, kirjav keza.
Minä tahtoin küzuda niil – mi om keza, no ned oliba mugomiš ihastusiš i ei kulnugoi mindai.
Neičukaine vähäižen meleti i sanui:
– Ala voika, minä abutan sinei.
Ven sindai kodihe, panen jäškapha, sigä om vilu, i sinä ed sula.
Muga hö tegiba-ki.
Jäpuraz eli jäškapan pakaštimes.
Natoi erašti čokaižihe rižamaha – kut sigä hänen sebranik eläb.
Muga mäni sulaku i semendku, tuli keza.
Lämäl kezapäiväl neičukaine sai jäpurahan jäškapaspäi i vei irdale.
– Kacu – nece om keza.
– Kut äi om vihandad mujud, – čududelihe jäpuraz, – kaik om mugoine kirjav, ilokaz, heled.
Hän ihastunu kacui ümbri i ei mujand, kut zavodi sulada.
Sured vilud tippud tippuiba läbi sormiš i lanksiba maha.
I pigai neičukaižen kädehe jäi vaše märg sija.
Natoile oli žal’ jäpurast, no hän el’genzi, miše tal’vel, voib olda, hö vasttasoiš udes.