Тексты

Natalja Antonova. Paras kezäsyömine on laukkupainin libo lukopaimiš

подкорпус: публицистические тексты

Источник:

Kipinä. № 8, 2022, с. 9

Natalja Antonova

Paras kezäsyömine on laukkupainin libo lukopaimiš

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский

Kezäl
Annil on
äijy
hälyy
. Kezäpäivyhäi talven
syöttäy
. Annil toiči
ei
ole
aigua
ni
ičelgi syvvä
, vai
matkates
kopata
midätah palaine
suuh
. Voileiby
suolanke
da
veres
ogurču
piäl
, tönčöi
, muru
, valgei
leiby
vagoivaren’n’anke
, viluškoitettu
hera
– net
terväh
Annil stuanivutah, keittiä-härčätä ei
pie
.
Yhtelläh
parahii
kezäsyömizii onnuako
on
laukkupainin. Anni on
pannuh
muah
ilmovoin suuren
vavon
laukkua
. Laukkazet
tänävuon
ylen
terväh
töhkevyttih muas
da
pikoi
kodvazes
kazvoi
kaunistu
meheviä
laukkuheiniä. Laukkuvago andau
moizen
hyvän
duuhun
rinnal
seizojes
, ku
himoittau
nyhtätä
da
syvvä
kaksi-kolme
heinästy
kerras
. Annin mieles
on
varustua
murginakse
laukkupainin. Sen
hänelleh opasti
buaboi
, kezilhäi ainos
sidä
syvväh
.
Anni koppuau
kobrallizen
hajužua
laukkuheiniä da
juoksou
kodih
. Ylen
terväzeh
pilkou
net
laudastu vaste
hienombazikse da
lad’d’uau
juodazeh. Piäle
ripoittau
n’appizen suolua
. Sit
survottimel vähäzel
survou
, piästäy
mehuu
. Vai
survotin pidäy
olla
puuhine
, ei
raudahine
– se
on
tärgei
!
Midä
ielleh
? Anni kuadau
juodazeh kolme
luzikkua
siemenvoidu
– vai
voit
pidäy
olla
hajužat
, ei
rafinoitut. Hyvin
pieksäy
. Voibi
ližätä
vähäine
vettygi. Kai
! Syömine
on
valmis
. N’olgi
suus
jo
valuu
…
Anni ottau
viiboihuon
leibiä
da
rubieu
painamah
sil
laukkupainimeh. Leibyviiboi tytöle on
luzikan
tilah
, sen
vuoh
häi
nostau
syömizen
suuh
. Leiby
kastuu
siemenvoih
, rodieu
pehmei
da
suolattavaine. Čuajuu
libo
maiduo
piäl
dai
vačču
on
täyzi
, muheloittau
vai
.
– Tämä
la
hyvä
vačal
dai
mielel
, ajattelou
Anni. – Huomei
luajin
tuaste
nengoman
, vai
siemenvoin
tilah
laukkoih
panen
kannatekset
. Buaboi
sidägi nevvoi
".
Tämänvuodehizet laukkuheinät ollah
aiga
hyvät
. Yksi
viga
: net
terväh
kovetah
da
mennäh
butkeh
, ei
roija
syödävät
. Anni häliäy talven
varah
. Häi
leikkuau
laukkuheinät vavolpäi
, pilkou
da
panou
pakkazeh
jiäškuappah
. Net
jo
ei
roita
kezälaukkuheinien jyttyzet
, ga
vakkiessah
suau
luadie
se
magei
laukkupainin, mustella
kezäaigoi
.
Talvel
Annilluo puaksuh
kävyy
gostih
vepsäläine
dovariššu
Maša. Häi
sanou
tädä
syömisty
"lukopaimiš". Maša tiedäy
vepsäkse
vai
sen
ainavon
sanan
, no
segi hänelleh kallehen
maksau
. Kelle
olgah
"lukopaimiš", kelle
tulgah
"laukkupainin" – tärgein
on
, ku
se
on
magei
da
oma
syömine
.
Tulgua
työgi gostih
Annilluo. Laikkupainimen ližäkse
keitäldämmö kartohkua
da
verokeski
jällel
.