ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Peša Ruočin paginoi. Šokku-Il’l’u voitti kihlaniškun

Peša Ruočin paginoi. Šokku-Il’l’u voitti kihlaniškun

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский
Lukičan Miikul da Šokku-Il’l’u oldih ruavos meččyzavodas. Erähän kerran illal čuajuu juvves heil tuli paginua omis akois. Il’l’u oli sidä mieldy, štobi akan pidäy olla ukolleh nöyry da taibuvane kui razvattu remeni. Miikul oli samua mieldy, hos häi sanoigi, što hänen akkah, Lukerju, ei händy ole kuunnelluh. Hänen mieles Lukerju on zabjakko akku, eigo händy ni ken vois pidiä aižois. Šokku-Il’l’u tuas väitti, štobi kogo muailman kannen al ei löyvvy mostu naistu, kudai ei händy tottelis. Da ku nämä dovarišat ei piästy yksimielisikse, hyö piätettih iškie kihlu. Šokku-Il’l’u vakusti Miikulal, što häi suabi Lukerjan tulemah zavodah jo huomei huondeksel. Miikul tuas väitti, što Il’l’u ei sua händy liikkehel ni viijen sylen piäh kodimökis. Kihlu iškiettih vierahienmiehien aigah: kudai häviey, jouduu toizel ostamah kaksi butilkkua viinua.
Jo myöhäh illal Il’l’u lähti kyläh, kunne oli matkua kymmenkunnan virstua. Huondeksel jo aijoi häi meni Lukičan mökkih, luadi tervehyön da algoi paginan. Lukerju kyzeli ongo hänen ukkoh pyzynnyh tervehenny da kui häi sie zavodas tulou toimeh.
Ga, mibo hänel on sie olles. Ruadau kui kondii da tienuau hyvin. Vai nygöi on dielo moine, što Miikul käski sinun neprimenno tulla käymäh zavodah, sanoi Il’l’u.
Vai käski! Minä kačo en lähte meččäh, se ei tuli kyzymykseh, vastai Lukerju.
Ga, rua kui tah, omassas olgah valdu. Eihäi tämä dielo minul kuulu, minä vai hyviä sinul toin viestin, sanoi Il’l’u, da oli buite kui lähtevinäh iäres. Lukerju kuitengi ehätti sidä enne kyzyö, tiettäygo Il’l’u mikse hänen pidäs sinne zavodah lähtie.
No, en tiijä, kannattasgo sinul sanuo, burahtih Il’l’u, pani hatun piäh da lähti buite kui menemäh ukseh päi.
Ga, kačo sanuo pidäy! tiukkai Lukerju.
No, olgah, sanon. Se sinun ukkos egläi prikaššiekan ker löi kihlan sit, kui häi suabi sinut zavodah tulemah. Ku nygöi et lähtenne minun matkah, ga sit Miikul häviebi kihlaniškun, sanoi Il’l’u.
A šmetku, kačo midä ruadua minun piäl, išköy kihlan. Vuota tabuan, ga sit bat’mal vedelen händy selgäh! A kuibo suuren kihlan Miikul-rašku iški! kyzyi Lukerju.
Ga, eihäi se ylen suuri ole, tuhat markkua.
Tuhat markkua! Sehäi on muga suuri den’gutukku kudaman kannattua mennä hot’ Sordavalah sah! innostui Lukerju. Minä lähten, vuota kodvan kuni panen kengät jalgah.
Lukerju otti uzlazen kädeh da lähti yhtes Il’l’an ker ukkoh ruajemual zavodah. Ku hyö jo oldih muga lähil, štobi meččyzavodan kämppä rubei nägymäh, Il’l’u sanoi:
Unohtin sinul lähties sanuo, ku sih kihlaniškuh kuuluu vie se välisobimus, što sinun pidäy tulla kämpän pihah mužikku selläs.
Kirguango minä tänne muidu, vai otatgo minut selgähes? kyzyi Il’l’u.
Ga, midäbo muidu vie rubiemmo trevoužimah, nouze vai sinä selgäh!
Il’l’u talutti Lukerjan korgien kannon tyveh, kapsahtih istumah hänen olgupiälöil da lähti ajamah. Ku hyö oli jo tuldu ihan kämpän lähil, Il’l’u iški kablukat Lukerjan bokkih da korgiel iänel huikkai:
Hopoti, hopoti, hopoti hoi, varzu hypäten hirnuu!
(Tämän lorun häi oli oppinnuh Van’a-poiijaldah, kudai kävi kanzuškolua). Lukerju mennä junnai hardiet kumaras, a Il’l’u istui hänen selläs kui parembigi raččumies.
Meččymiehet, kudamat oldih juuri meččäh lähtemäs, jiädih suu augi kaččomah, ku ŠokkuIl’l’u ajoi pihah enzikummallizel hebozel. Eniten oli kummastuksissah Lukičan Miikul. Häi näit olis ni voinnuh uskuo, što hänen akkah tulou hänen ruajemual da vie ližäkse rubieu hebozekse.
Joga tabaukses Il’l’u oli voittannuh kihlaniškun. Kui aiganah se tuhanden markan kihlanišku Lukerjal selvitettih, jiägäh täs sanomatta, štobi emmo "miehisty kunnivuo" liijakse alendas.