Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

PYÖRYKKÄ TA LIIKENNEHŠIÄNNÖT

История изменений

19 мая 2023 в 14:41 Нина Шибанова

• создал(а) текст
• создал(а) текст: Ammön ta ukon meččäm ökkiseššä eli Pyörykkä. Hiän oli poikkoi ta vesselä, lapšukkaini. Pyörykkä hyppäsi pihalla ta vieri meččäpolkuja myöten. Matalla hiän lauloom ua vesselyä lauluo: — Mie olen vesselä Pyörykkä, Miula on ruškie kylki. Mie hypin mättähien piäličči Šentäh kun olen poikkoi. Pyörykkä vaštasi polulla meččäelukkoja — šiilie, kontieta, hiirtä — pakasi ta leikki heijän kera. Kerran Pyörykkä vieri loitommakši ta piäsi levien muantien viereh, kummaista myöten ajeltih šuuret autot. Pyörykkä piätti piäššä tien poikki. Hiän lähešty šen reunah, ka ei kerinnyn piäššä asfaltilla, kun kuuli auton jarrujen kračinehta. Auton ajaja rupesi karjumah: — Kylläššyitkö šie elämäh? Et piteliyvy liikennehšiäntöjä! Še vet on hyvin vuarallista! — Mimmoset vielä liikennehšiännöt? Mie vain tahoin piäššä tien toisella puolella, meččäh, vaštasi Pyörykkä. — Mäne vain ielläh tiereunua pitin ta kun niät zebran, ni še on tien ylikulku, kummaista myöten piäšet tien toisella puolella, šano ajaja ta läksi ajamah ielläh. — Mimmoni vielä zebra? kyšy Pyörykkä, ka ajaja häntä ei kuullun. Rinnalla olijašša puušša istu varis, kumpani kaiken kuuli. Hiän lenti Pyörykän luokši ta rupesi häntä opaštamah: — Karr-karr, terveh, Pyörykkä! Tiijätkö, jotta koko muailman rahvaš, šohverittai jaloinkulkijat, piteliyvytäh liikennehšiäntöjä? Zebra tahi tien ylikulku on šemmoni juovikaš mattoni tien poikki. Šitä myöten voipi varajamatta aštuo. Tien reunalla šeisou pačaš, a paččahalla on tiemerkki, mi ošuttau meilä, jotta täššä on tien ylikulku. Tahi tiemerkin ieštä voitolla kolmešilmäni liikennehvalo. — Mipä elukka še kolmešilmäni liikennehvalo on? kyšy Pyörykkä. — Oletpa šie tolkutoin, Pyörykkä! Ei še ole elukka, še on šiun toveri! Šillä on kolme šilmyä. Još palau ruškie šilmä — šeiso! Konša šyttyy keltani — ole valmis! А kun rupieu palamah vihrie šilmä — kačo, jotta kaikki autotšeisatuttais, ta mäne! — Kačo vain! Passipo šiula, Karkuša-täti! kiitti Pyörykkä varista. Pyörykkä läksi ielläh vierömäh tien reunua pitin ta kohta näki korkien paččahan, millä oli kolme šilmyä. Tien poikki oli juovikaš mattoni — juova valkie, juova mušta... Pyörykkä vuotti, konša šytty vihrie šilmä ta kaikki autotšeisatuttih, ta šiitä vieri tien poikki. Tien ylikulkuo myöten aštu jänis, а rinnalla hiän veti omua polkupyöryä. — Jänis, m intähpä šie vejät pyöryä rinnalla, voithan ajua šillä? kyšy Pyörykkä. — On šem m oni liikennehšiäntö, jotta tien ylikulkuo myöten ei šua ajua pitäy ehottomašti aštuo, vaštasi jänis. — Vot on kumma, vaštasi Pyörykkä. — А mintähpä šiula on čoho piäššä ta polvišuojat, kuuluuko niijen pientä niise liikennehšiäntölöih? kyšy Pyörykkä. — KliuIuu . Niitä pietäh polkypyörällä, skuutterilla ta mouttoripyörällä ajajat. Vielä myö kiinitämmä pyöräh ta omih vuatteih valonkuvaštimet. Niijen avulla autojen ajajat loittuota nähäh meitä, šelitti jänis. — Kačo, kuin äijän mie šain tietyä tänäpiänä! ihmetteli Pyörykkä. A jänis laulo: — Liikennehšiännöt Ollah hyvin varmat! Liiku niijen mukah Та tulou šiula lykky! — Hyväšti, jänis! Nyt mie rupien liikkumah liikennehšiäntöjen m ukah, ta yštävilläki niistä kerron, lupasi Pyörykkä. Jänis viuhkasi kiällä Pyörykällä, nousi polkupyörällä ta läksi ajamah meččäpolkuo myöten. Kianti Taťťana Torvinen