Тексты

Nikitina L'ubov'. Heččulan omatabaine muasteri

подкорпус: художественные тексты

Источник:

Oma mua. № 41, 2023, с. 11

Nikitina L'ubov'

Heččulan omatabaine muasteri

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский

Oli
lämmin
kezähuondes
. Koispäi
lähtiettyy nouzimmo
mäel kivizien
taloloilluo
. Sie
myödih
Jessoilaspäi tuoduloi produktoi, dai
myö
seizatuimmo
vuoroh
. Leibymašinua vuottajes
ihalmoičimmo päiväzen
lämmiä
da
kävelimmö
Heččulan dorogan
kodiriädyy pitkin
. Uuzi
vaste
pandu
asfal’tu
läpetti
päivypastos
da
oli
kui
Jessoilas pastetun leivän
kannikkoine. Lähitaloin pihaspäi
kuulimmo
koiran
haukundan
.
"Ielleh
minä
en
lähte
, sie
on
koiru
!" sanoi
Ks’uša da
azetti
meijät
. Prokoin koin
aijanveriän tyves
istui
da
kačoi
meih
koiraine
, se
oli
vie
ihan
penduine. "Kummua
sanot
, ajettelin minä
– Prokois on
vai
Družok, suuri
lukšukorvaine koiru
pitkän
hännänke
". Jegorka ei
varannuh
da
nagrajen
meni
koirazelluo
dai
meidy
kučui
: "Tulgua
tänne
, älgiä
varakkua
, tämä
koiraine
ei
pure
!". Myö
Ks’ušanke menimmö
tyveh
da
näimmö
– koiraine
istuu
liikkumattah
da
kaččou
ylen
čomin
silmin
. "Älgiä
varakkua
, tämä
koiraine
on
puuhine
!" sanoi
Jegorka: "Kaččokkua
, käbälien
sijah
koiral
ollah
koivuzet
halgozet
, rungan
sijah
– čurkaine, silmien
sijah
– läpettäjät
raudahizet
gaikat
!" "Mi
on
hyvä
koiranpenduine, ihan
kui
elävy
!" sanoi
Ks’uša da
silitti
koirazen
turbastu.
Taloispäi
tuli
pihale
Vit’a-diädö da
kučui
meidy
: "Tulgua
lähembä
, älgiä
varakkua
, meil
pihas
on
äijy
midä
kačottavua!" Astuimmo
koin
pihah
da
kai
höpsistyimmö
. Meis
ymbäri
oli
kaikenmostu
suarnupersonuažua: älykäs
tuukkai
, iloine hiiryt
, kaksi
sportsmenastu, pedran
vazaine
, viizas
kaži
, vahtikoiru, – kai
net
buitegu
oli
tuldu
eri
suarnoispäi
tuomah
iluo
lapsile
dai
vanhembile. "Kaččokkua
tänne
! Briha
soittuo
soittau
," oli
kummu
Ks’ušal, a
minul
mieleh
tuli
: "Kui
meij än harjaittelus
!"
Menimmö
tajemba koin
pihah
dai
näimmö
pitkin
aidua
riputettuloi laudoi
, kudamis
kui
kuvis
oli
taloidu
, puudu
, ristikanzua
. Kai
se
oli
luajittu
puus
. Puukuvat oldih
čomat
dai
jogahine
oli
kui
suarnan
kuva
, kudamas
oli
taju dai
oma
histourii
: täs
on
tiedohuspuu juablokoinke
, sie
– talvine
ikkun
da
mužikkaine suarnaspäi
, a
keskes
– rakastunnuh
puaraine
...
Erähän
kuvan
rinnal
istui
Družok, se
samaine
lukšukorvaine pitkän
hännänke
koiru
, kudai
eläy
täs
kois
da
vardoiččou
sidä
. Puolisadua
vuottu
tagaperin
nostettu
Prokoin tozikarjalaine kodi
seizou
pihan
keskel
. Suuret
ikkunat
, seinät
dai
ikkunoin
pielizet
on
mualattu
čomih
värilöih
, mi
andau
kogo
taloile
ilon
da
pruazniekan
hengen
. Vellekset
Viktor Ivanovič da
Mihail
Ivanovič, ket
hygöi eletäh
vanhembien kois
, pietäh
sidä
hyväs
kunnos
da
kunnivoijah
ezi-ižien
taboi
: kalastetah
, kerätäh
meččymarjua
, pietäh
kartohkupelduo
, luajitah
koivuvastua
. Dai
paistah
enimyölleh
omua
karjalan
kieldy
.
Myö
nouzimmo
pordahile
kiittämäh
ižändii
da
tiijustamah
, ken
on
luadinuh
nenga
äijän
hyviä
taidotevostu
. Vastah
meile
tuli
Miša-diädö. Häi
saneli
lapsile
, ku
keviäl
häi
löydi
äijän
lykättyy laudua
, raudulangua
, nuaglua
, gaikkua
da
muudu
vanhua muil pädemättömiä
gluamuu da
piätti
luadie
niilöis
midätah hyviä
da
čomua
... ~~"Miša!~~ Sinä
olet
tozi
rahvahan
muasteri
, nerokas
da
omatabaine
!" kiitin
minä
händy
. Ylen
himoitti
tarkembah
kyzellä
hänen
ruadolois
, ga
Mihail
vai
käil
viippai
, koppai
spiningan da
lähti
ongele
.
Mihail
Ivanovič Prokopjev kogo
ijän
eläy
Heččulas, loppi
Sissoilan školan
. Omah
aigah
oli
armies
VDV:n joukkolois
da
Afganistuanas
. Hänel
on
äijy
vojennoidu
palkinduo
. Nygöi
häi
ruadau
Vieljärven
souhozas
.
Vot
mittuine
nerokas
muasteri
eläy
meij än kyläs
!
Kuulimmo
dorogal
mašinan
iänen
– leibiä
tuodih
, meil
pidi
mennä
iäres
. Vie
kerran
kiitimmö
ižändii
da
lähtimmö
. Družok hyväs
mieles
viuhkutti
meile
händiä
, a
suarnupersonuažat buitegu
kirruttih
meile
peräh
"Toiči
vie
tulgua
...!"
Piäs
oli
mieli
: "Minun
roindukyläs tässäh
eletäh
suarnat
, siksehäi tiä
ainos
on
lämmin
da
ilo
olla
".