ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Valentina Libertsova. Anuksen päiväine. Vähäzel suarnu. 3

Valentina Libertsova

Anuksen päiväine. Vähäzel suarnu. 3

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский
MUZEI
Anuksen pihat mielytettih Nastii, häi ihastuksis käveli kačellen ymbäri, istui lauččаzel da syötti kyyhkölöi, kuni muamo kävyi sellittämäh "omii dieloloi".
Sit vie käydih yhtes kahtehkolmeh laukkah, miärättih, vallittih sobii da jallaččiloi kezäkse da uvvekse opastunduvuvvekse. Sit, kuni muamo maksoi, Nasti huaristelih, nähtä rodih vähästy parembi, dai päivy ozuttihes vähäzel ozavembakse.
Konzu jo mollettiloil oldih tävvet käit ostamistu, avtoazemal otettih liput, matkassah jäi läs čuassuu, muamah puašitti muzeih, kudai oli ihan rinnalkahten sillan tagan. Takat pandih kassupertih hyväluaduzele naizele kačottavakse, da iče juostozil hakattih huogavoparkah päi. Sie nägyi äijy midä kummallistu: rauduliedžut, korgiet kodizet pordahien da mägyččäzienke, mualatut puuhebozet, pyöryžy tansilava raudurešotkan tagan, lapsien kivivestokuvatga niih kaikkih sai vai kaččuo, gu oldih salvas luk kuloil: linnas oli ruadopäivy. Nasti dogadi kaikenjyttysty puudu, kudamii nägi vai kniigois da opastujes urokoil: kl’ounua, duubua, pihtua, v’azua. Myöstin tuli mieli: "Nu, kaiken muan puut da heinot! Vot se Anuksenlinnu! Kai tiä, nägyy, eriluaduzet ollah!"
Agu mi mieldykiinittäjiä löydyi muzein sydämes: gu elävät, kondii, hukku, hirvet, jänöit, reboit, ilves! A linduupikoi pikkarastu, kuduat istutah varvois, dai muamua korgiembuasuoheinis. A gu kaikenjyttymiä einehtyastettu, regie, ruadovehkehty da brujua. Tänne maksoi tulla dai maksas olla enämbi, ga pidi lähtie iäres, ei suannuh myöhästyö ainavoh avtoubussah.
Jo sildua myöte astujes puustoh päi Nast’oi punaldihes tuaksepassiboija muzeidu, prostiekseh nengozen mielihyvän kohtanke. Gu kenlienne ähkäi bokkah, rinnal randupuun varvois hienol iänel lindu hil›l›akkazin čohki: "Musta, musta…" Nostaldi häi silmätavoivoi! muzein levon piäl kirikön kuupolat, agu mittuot čomat! Kusbo ilmestyttih? Konzu lövvyttiheihäi olluh mennes! A seinälobrazainegu naizen kuva, käzis valpahansinine hursti. Nasti tiezi buabaspäise on Jumaldomaine, Jumalan muamo, kudai suvaiččou da žiälöiččöy ristittyzii, händy pidäy suvaija da počitoija, ei sua vai nikelle sanuo.
Mama, kačahtai vai! Mibo tämä kummu?
Ga pilvigo tai? Toven kummalline! Ga etgo sinä meijän hierus pilvie kaikenjyttysty näi? Ei olis nygöi sih aigua, Nast’oihut, kačot kois. Hyvä?
Nast’oil lämmyttih jallat, häi istavui polvilleh, kačoi yläh, iänetä itki. Sydämes kuului kummalline pajoluaskavu da puhtas. Erähät sanat oldih tuttavat, niidy buabo sanoi, konzu pani malittuu. Myöstin andoi iänen lindu. Nasti mustoitti huondesneičykän, kyynälis läbi sanoi, iče vähäl ellendäjen, midä sanou:
Jumaldomaine, prosti oigiedu hengie Anuksen Anastasijua, gu ei tulluh tänäpäi sinulluo pruazniekale.
Häi on ylen kiinitetty ruadohavvuttau leskile kezähälylöinke
Tiijän, tiijän, anna Jumalan Blahosloven’n’ua hänele dai sinule, dai sinun muamale. Sinul sežo on Pyhätytön nimi, suvaičet hänen jytyi lugie da ajatella, ga sinul da sinun muamalles Jumalua pidäy säilyttiä ylen syväs sydämes, sentäh gu elättö pahal aijal. Tirpua pidäy vie hätki. Silmät sinul parata ei, ga nägemäh rubiet yksisama enämbän erähii. Vaigu musta... Nygöi nouze, ei pie muamuadas pöllätellä enämbiä, hänel tänäpäi puutui kestiä.
Muamah jo nosti tyttyö, paheksi gu liijakse talutteli räšköttäjiä päivypastopihua myö.
Linnan päiväine juovutti tytön, saneli ehtäl kois. Buabo risti omat silmät, sit lastu, kudai odva kudakui vähäzen illasti da kerras kuadui muata.

YÖN PERÄS
Mama, ga linnanpäiväine oli ylen hyvä, vai niken ei sellitännyh, mi sie oli pruazniekkoi.
Dai kyzyö Jumaldomal en tostanuhes, pagizi Nasti unis muаmanke.
Jälles puoldu yödy työndyi jyry. Rämizi kodvan. Buaborukku ei muannuh, vardoičči taloidu, gu siä ei azus pahua pillua. Huondeksen iel pakui puadari. Karjat virrat rounogu tahtottih murendua levo, seinät, elaigu, ga yhtelläh alevuttih, azetuttih dai uinotettih hil’l’azel šohinehel kai hieru.
Huondeksel pestyn ilman piäl nouzi päivaine, vie kaunehembi da ei muga räšköttäi. Nähtä Nast’oil rodih äijiä parembi, sai myöstin huagovoaijal kodvaine lugie. A muiten pidi päivy kai kuivata koilluo huodekses vahnembien niitettylöi heiniišeluo, kiäneltä, lainehtie, kerätä suattoloih.
Konzu mendih illal sizärenke randah kylbemäh kezoidu, sie Timoin kylyn rinnal seizottih kai hierun buabat da nuorembat naizet, löyhkettih toine toizele, kui kummallizesti egläi enne jyryy suadih heinät suabroih. Ga net zobotat lapsil vie oldih loittozet, heil oli omua hommua dai iluo kaiken päivän dai kezän aloh.

VUOZIEN PERÄS
Se Anuksen päivypastopäiväine jäi Nast’oil mustokse vuozikse.

Konzu jo ruavastui, muututtih elaijat, elavutettih Jumalan da Pyhäristittyzien pruazniekat, luajittih uvvet, Anuksenlinnu rodih
nellän festivualin piälinnakse, ainos oppi Nasti arvata, mittuole nägemättömäle pruazniekale puutui häi lapsennu.
Meijän vahnal mual vie on äijy kaikenjyttysty peittožuttu da arbaitustu. Toinah omal aijal mittuоltahto hyvämielizel lapsel, suvaiččijal lugie da sellitellä, kuundelijal vahnembii, ottajal käyttöh heijän elokkahat maltot da mielet, avavutah Jumalan luonnon ilmivöt da se merkiččii pruazniekku.
Konzu Nast’oi kuulou kustahto konsertas, televiizoras, valgamon laivan lähtijes Enzimäzen Čaikovskoin konsertan, muuzikku, kuduan häi kuuli Yllözen sillal Anusjoven piäl, hänen silmih sydämespäi nouzou se loittoine Anuksen päivypastopäiväine, onnuako kaikis eriluaduine da kummalline kogo ijäs.