Тексты

Tuisku Meeri. Tilkuine

подкорпус: художественные тексты

Источник:

Kipinä. № 5, 2024, с. 4-5

Tuisku Meeri

Tilkuine

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский

Kävelin
mečis
jo
moni
nedälii
. Oli
kezän
čomin
aigu
, da
minä
joga
päiviä

olin
meččymatkois, kävyin
lapsusaijas
tuttuloile
paikoile
. Koppain
tuohipuzun da
piätin
lähtie
pedranheinykangahas poikki
Pahanlammin suole
.
Sinne
vei leviettävy karjutie, kudai
lopukse
muutui
kaijakse
.
Hengitin
lämmiä
puhtastu
pihkal
andajua
ilmua
da
ihailin
igähizien
pedäjien
čomevuttu. Net
oldih
korgiet
, suorat
ku
tuohukset
, da
niilöin
rungot
ruskottih
huondespäiväzes. Mečäs
oli
hil’l’u
, vaiku
toiči
meččylindu
pörähtelihes oksalpäi
toizele
da
čičetti
ystävällizesti.
Jo
olin
lähäl
suonreunua, konzu
vouttamattah näin
ruskeikeldazen kirjavan
tilkun
. Se
oli
kaidu
da
pitky
, kolmekulmaine da
moine
čoma
, ku
silmii
ei
sua
vediä
.
– Oligo kummua
! Kenbo täs
korbimečäs on
midälienne
ommelluh
da
heittänyh
uvven
tilkun
pedäjikköh
. Onnuako
täs
ei
olluh
nikedä
kävelijöis, eigo ombelijois
. (Elimmö
Mari-buaban kel
kahtei
, meil
oli
vahnu
Singer-jalgumašin, ga
kezäl
ei
olluh
aigua
ombelemizeh
). Pidäy
mennä
lähembäkse
da
kaččuo
! Kävelen
tilkkupalua kohti
. Se
oli
suuren
kudžoimättähän
lähäl
, kudamas
ymbäri
rouno
vihandu
hursti
oldih
buolan
varvat
.
Azetuin
kodvazekse
, ga
sit
ajattelin
, ku
otan
tuon
tilkun
ičelleh kormanih
da
ozutan
Mari-buabale. Midä
häi
sanou
?
Lähenin
tilkale, ga
huomain
, ku
se
ei
olluh
ni
tilkuine, se
oli
valgeigrivan
pereh
. Net
azetuttih
muga
čomasti
rivih
, ezmäi
seizottih
suurembat
, sit
pienembät
da
jälgimäzenny seizoi
n’apin suuruine helei
valgeigrivan
šliäppy
. Se
kummalline
grivoin
pereh
oli
sijoitunnuh
muale
kolmikonnu da
čomendi
buoluhurstin omal
kirkahuol. Ongo luondo
nerokas
!
Heitin
tuohipuzun muale
da
rubein
keriämäh
sih
čomii
sangeijalgazii valgeigriboi
. Niilöi
oli
yheksä
gribua
, toine
tostu
näbiembiä.
Keräin
net
puzuh
, ukkain
jogahizen
šliäpän
; erinomaine
haju
täytti
minun
nenän
. Olin
ozakas
!
Ajattelin
, ku
kaččelen
vie
meččytien
reunoi
toinah
lövvän
toizen
moizen
valgeigrivan
perehen
, ga
kai
oli
sudre
. Sil
kerdua
en
löydänyh
enämbiä
ni
yhty
valgeigribua
, ga
minule
täydyi
nämmiigi.

Karjalakse
kiändi
Ol’ga Smotrova