Тексты
Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь
Tatjana Boiko, Tamara Ščerbakova. Päiväzen aittu. 3
Tatjana Boiko, Tamara Ščerbakova
Päiväzen aittu. 3
карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский
Segavosuo , kus
myögi puaksuh yöksyilimmö , algavui enimite ihan muga , kui algavuu joga suuri suo : piäzemättömis pajutuhjožikkolois , lepikkölöis da vie toizis kaiken jyttymis tuhjožikkolois .Enzimäine ristikanzu piäzi suole kirvehenke käis , häi luadi tropan toizile .Rahvas käydih suole , polgiettih troppaine , se rodihes ojazekse , kus čurčetti vezi .Lapset piästih suole vie huondespimies .Konzu tuhjožikko loppihes , huondeszor’aine avai suon , kudai oli ihan gu meri .Dai oligi se Segavosuo vahnan meren pohjannu .Kui meres on suardu , tyhjis paikois – kostekohtii , muga suolois olettelou mägyččäzii .Segavosuol ollah hiekkumägyččäzet , kudualoil kazvetah kuuzet da pedäjät , niidy kohtii sanotah havvužikkoloikse .Palazen astuhuu suotroppastu myö , lapset nostih enzimäzen havvužikon piäle , kuduan nimi oli Korgei harju .Siepäi harmuas huondessumus läbi hyvin nägyi tuttavu Helevy havvužikko .
Vie enne Heleviä havvužikkuo ihan tropan rinnal ruvettih nägymäh enzimäzet verenruskiet marjat .Garbalon himoniekat enzimäzet garbalot pandih suuh .Ken ei ole nikonzu opitelluh syvysgarbaluo , a enzi kerran panou suuh kevätmarjan , sen suu viäristyy marjan muigevuttu .Vaiku hierun orbolapset hyvin tiettih syvysmarjan magu , nygöi syödih kevätmarjoi da kiitettih niidy :
– Mittuot ollah magiet !
Helevy havvužikko avai lapsien edeh levien mežan , kudai nygöigi sulakuus oli katettu vihandal buolužikol .Erähis kohtis mennytvuodellizien vihandoin lehtien keskes nävyttih enzimäzet lumikellon valgiet kukkazet da pienet sinizenruskiet hyväletulijat hukanniinit .
– Oi , kui hyväle tullah , opi katkata hukanniinin kukkaine , – sanoi Mitraša .
Nast’oi oppi katkata kukanvarren , no nikui ei voinnuh .
– A miksebo tädä kukkastu sanotah hukanniinikse ? – kyzyi häi .
– Tata saneli , – vastai velli , – hukat niilöis poimiččuloi ičelleh pletitäh .
Da rubei nagramah .
– Ga neušto tiä on vie hukkua ?
– Kuibo ei ole ! Tata saneli , tiä on moine hirvei hukku , kuduadu nimitetäh Harmai pomeššiekku .
– Mustan . Se samaine , kudai enne voinua kuadoi meijän karjan .
– Tata saneli : se eläy Kuival jovel , kuaduloin puuloin keskes .
– Eigo se koske meidy ?
– Anna oppiu , – vastai meččyniekku kaksikozirkahizis kartuzazis .
Kuni lapset paistih , huondes siirdyi päivännouzuhpäi .A Helevy havvužikko rubei täydymäh linduloin pajozil , ulvomizel , vongundal , da zvierilöin iänil .Ei kaikin iändäjät oldu havvužikos , no märräl da kumiel suolpäi net iänet täl kohtua kerävyttih yhteh .Kuivu da helevy pedäjikkö kajahtelih kaikile iänile vastah .
Kulleh muokattihes linduzet dai zvierit iändäjes , konzu tahtottih sanuo yhtelline paras sana .Kai lapset , nengomat , ku Nast’oi da Mitraša rouno , hyvin ellendettih linduloin da zvierilöin himo .Niile kaikile himoitti nygöi sanuo paras sanaine .
Nägyy , kui linduine pajattau oksazel , sen joga höyhenyt särizöy pajattajes .No yhtelläh net , kui rahvas , ei malteta paista , niilöil pidäy pajattua , kirguo , tuikuttua .
– Tek , tek ! – hil’l’akkazin tuikuttau mustas mečäs suuri lindu Mečoi .
– Švark , švark ! – lennäldi joven piäl sorzu .
– Kr’ak , kr’ak ! – vastai hänele järvelpäi sotku .
– Gu-gu … – kuului koivun oksilpäi čoman ruskeirindazen iäni .
Ukonlammas , pieni harmai linduine pitkän n’okanke , läpäčynke gu špil’ku , bläkettäy ilmas ku boššine .
Segu živ , živ !– kirgui suokurmoi . Kuslienne burbettau da čuhkau tedri .Meččykanaine horhottau karul iänel .
Myö , meččyniekat , jo lapsusaijois maltammo eroittua nämmii iänii da hyvin ellendämmö , mittuine hyvä sana on tulemas joga iänes .Vot mikse myö , konzu aijoi keviäl enne päivännouzuu tulemmo meččäh da kuulemmo heijän iänet , vastuammo heile , ihan gu ristikanzoile :
– Terveh teile !
I sit hyö , segu ihastuksis , temmatah se ristikanzan kieles lähtenyh kummusana da ruvetah kriäkkämäh , čuhkamah , švarkamah , tetekkamah , ku kaiken luaduzil iänil vastata meile :
–Terveh !Terveh !Terveh !
A sit nämmien iänien keskes rubei kuulumah tundematoi iäni .
– Kuulitgo sinä ? – kyzyi Mitraša .
– Kuibo en kuulluh . Jo ammui kuulen da muga varaittau !– vastai Nast’oi .
– Ei ole nimidä varattavua . Minule tata saneli da ozutteli : se keviäl nenga jänöi čiihuou .
– A miksebo ?
– Tata sanoi : se kirguu : – "Terveh , emäjänöi !"
– A mibo neče uhkau ?
– Tata sanoi : se uhkau vezihäkki .
– Midäbo se uhkau ?
– Tata sanoi : sil sežo on emäystävy , häi omah kieleh hänele sanou :
– Terveh , armahaine !
Sil keskie ymbäri kai puhtastui , čomeni joga kohtaine , mua segu pezihes , taivas rubei läpettämäh , a ilmu rubei tulemah puukojan da lehtenkannoin duuhul .
Vot sit kaikkien iänien keskes rubei kuulumah vie eräs iäni , kudai katoi kai toizet , buitegu rahvas ihastuksis kirruttus :
– Voitto !Voitto !
– Mibo tämä on ? – ihastuksis kyzyi Nast’oi .
– Tata sanoi , – se kurret päiväzen nouzendua vastatah . Nygöi terväh päiväine nouzou .
Päiväine oli vie nouzemas , konzu magien garbalon himoniekat heityttih suurele suole .Sie vie ei tundunuh päiväzen nouzendua .Pienien viäryččäzien kuuzahazien da koivuzien piäl , gu yöod’d’ualu , virui harmai sumu , kudai sammutti Helevän havvužikon kummallizet iänet .Tiä vai kuului pitky , sydämentuskuaju igävy ulvondu .
– Mibo neče , Mitraša , nenga pahah luaduh ulvou ? – varaten kyzyi Nast’oi .
– Tata sanoi , sie Kuival jovel ulvotah hukat , a nygöi , verno , sie ulvou hukku Harmai pomeššiekku . Tata sanoi , sie kai hukat tapettih , a Harmuadu nikui ei voidu tappua .
– Mintähbo häi nygöi nenga pahasti ulvou ?
– Tata saneli : hukat ulvotah keviäl nälgiä . A Harmai jäi yksin , sentäh ulvou .Suon kaste läbi sovis piäzi ihan hibjassah , kylmäi lapsii ihan luuloissah .Lapsile nikui ei himoitannuh heittyö märgäh hettieh suoh .
– Kunnebo myö lähtemmö ? – kyzyi Nast’oi .
Mitraša otti kompasan , navedii strelkan pohjazehpäi , viippai käil odva tundujah troppazehpäi da sanoi :
– Myö lähtemmö pohjozehpäi tädä troppastu myö .
– Emmo , – vastai Nast’oi , – myö ielleh lähtemmö tädä suurdu polletettuu troppua myö , kus kai rahvas kävelläh . Mustatgo , tata meile saneli , mittuine paha kohtu on Sogei hete , mi äijy uppoi sinne rahvastu da žiivattua .Emmo , emmo , Mitrašaine , emmo lähte sinne .Kaikin täh puoleh kävväh , sie garbalotgi kazvetah .
– Äijän sinä ellendät ! – kirahtih meččyniekku . – Myö lähtemmö pohjazeh , kui saneli tata , sie on palestinku , kunne vie niken ei ole käynyh .
Nast’oi nägi , što velli suuttuu , häi muhahtih da silitäldi vellen niškua .Mitraša kerras hilleni , sit mollei lähtiettih astumah troppastu myö sinne , kunne ozutti strelkaine , vaiku ei rinnakkai , a peräkkäi .
Päiväzen aittu. 3
карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский
–
–
–
–
–
–
Пришвин Михаил
Кладовая солнца. 3
русский
—
—
—
—
—