Sem’onov P’otr 
                
        Hukku da koiru
        
        
        карельский: ливвиковское наречие
                
Новописьменный ливвиковский
                
      
             Laihu hukku käveli kyläs ymbäri da nägi lihavan koiran. Hukku kyzyi koirua: 
 – Koiru, sano kusbo työ otatto syömisty? 
 Koiru vastai: 
 – Meile rahvas annetah. 
 – Vikse työ rahvahale jygiedy ruaduo ruatto, sanoi hukku. 
 Koiru vastai: 
 – Ei, meijän ruado ei ole jygei. Meijän ruado on — yölöil vardoija pihua. 
 – Sit vaiku sidä periä teidy nenga syötetäh, sanoi hukku. — Sit minä nygöi lähtizin teijän ruadoh, eiga meil, hukil, on jygei löydiä syömisty. 
 – Midäbo, mene, sanoi koiru. — Ižändy sinuugi muga rubieu syöttämäh. 
 Hukku ihastui da lähti koiranke rahvahan luo ruadoh. Hukku jo rubei menemäh veriäh da nägi koiran kaglas villu on hierottu. 
 Hukku kyzyi: 
 – Koiru, a tämä sinul minbo periä? 
 – Ga muga, vastai koiru. 
 – Ga midäbo muga? kyzyi hukku. 
 – Muga, čiepin periä. Päiväl minä čiepis istun. Sit čiepil hieroin vähäzel villat kaglas. 
 – Sit proššai, koiru, sanoi hukku. — En lähte elämäh ristikanzan luo. Anna en rodih moine lihavu, a roimmos välläl   
      
            
 
                       
            
            
            Толстой Лев Николаевич
        Волк и собака
    
        русский
    
      
        Худой волк ходил подле деревни и встретил жирную собаку. Волк спросил у собаки: 
 — Скажи, собака, откуда вы корм берёте? 
 Собака сказала: 
 — Люди нам дают. 
 — Верно, вы трудную людям службу служите? 
 Собака сказала: 
 — Нет, наша служба нетрудная. Дело наше — по ночам двор стеречь. 
 — Так только за это вас так кормят? — сказал волк. — Это я бы сейчас в вашу службу пошёл, а то нам, волкам, трудно корма достать. 
 — Что ж, иди, — сказала собака. — Хозяин и тебя так же кормить станет. 
 Волк был рад и пошёл с собакой к людям служить. Стал уже волк в ворота входить, видит он, что у собаки на шее шерсть стёрта. Он сказал: 
 — А это у тебя, собака, чего? 
 — Да так, — сказала собака. 
 — Да что так? 
 — Да так, от цепи. Днём ведь я на цепи сижу, так вот цепью и стёрло немного шерсть на шее. 
 — Ну, так прощай, собака, — сказал волк. — Не пойду к людям жить. Пускай не так жирен буду, да на воле.