Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kusbo on lumitalvi? (suarnu)

История изменений

28 сентября 2025 в 12:37 Александра Родионова

• изменил(а) текст перевода
  Жили-были на одной бедной земле сестра Шурочка и брат Андрюша. Земля была бедной, потому что там потерялась снежная зима. Так-то зима пришла в своё время: взрослые открыли в календарях Декабрь, принесли из чулана тёплую зимнюю одежду, сапоги и валенки. Но только валенки всё равно нельзя было надеть на ноги, ведь на улице были только грязь и лужи, валенки сразу бы промокли и испортились. Андрюша помнил, как в прошлом году Новый год был без снега, в большой комнате стояла высокая до потолка разнообразно украшенная ёлка, на полу под ветками расположились Дед Мороз и Снегурочка, рядом с ними ждали полуночи подарки в блестящих коробках и пакетах. Везде стояли, лежали, висели, мигали глазами всевозможные снеговики. Салаты на столе были белые, как снег, тарелки были в снежинках, края стаканов, чашек, бокалов блестели, как иней. На улице соcеди в чёрное пасмурное небо пускали фейерверки. Было весело! Только не было снега. Андрюша помнил прежние новогодние праздники, когда ещё не ходил в школу, тогда 1 января они пошли в сосновый бор кататься с гор. Было много детей и взрослых людей, кто на лыжах, кто на санках, кто на каком-нибудь куске картона или линолеума. Радостно, с криками летели вниз, ныряли в сугробы, смеялись. А теперь опять снега нет. По телевизору показывают рекламы, в которых приглашают в магазины покупать к Новому году подарки и сладости, учат готовить праздничные блюда, чтобы не рассердить Быка. Советуют быть дома со своей семьёй в новогоднюю ночь и смотреть новые фильмы и концерты. - Мама, да когда же придёт снежная зима? - спросила Шурочка. – Я очень сильно хотела бы. Девочка ещё была маленькая, не помнила катаний. В её памяти остался только один октябрьский вечер, когда недолго падал густой снег. Они с мамой только успели выйти из бани. Пока мама закрывала дверь на замок, ребёнок протянул руки вверх – в чудесную снежную сетку. Одна снежинка упала на губы – какая же она была сладкая! Девочка стала ловить языком белые конфетки, а потом собирать снежные кучки с забора и с веток на кустах. Мама запретила, сказала, что они грязные, но было трудно поверить, такие они были белые и тающие! - Папа, а почему опять зима пришла, а снега нет? – спросил Андрюша. - Видимо, куда-то потерялся, - ответил отец. – У вас ведь тоже иногда исчезает какая-нибудь игрушка, карандаш, книжка или одна варежка. А потом через неделю, а часто и через месяц обнаруживается где-то под столом или за диваном. Удивляетесь – как туда попали и кто положил, а виновника не находите. Так и снег: пропал, а когда найдётся, не знает никто. Когда дети легли спать, Шурочка жалобно шепнула брату на ухо: - Слышишь, Андрюша, я смотрела под столом и поискала за диваном, даже за кроватью пыталась руками пошарить – снега нигде не нашла. - Да ты что, Шурочка! Не знаешь, что снег не сохраняется дома, тает. Если хочешь найти, искать надо там, где холодно. - Холодно на улице… - А дома тоже холодное место есть -холодильник! - Ой, пойдём посмотрим! - Нельзя. Слышно, кажется, бабушка на кухню пошла. Надо подождать! Дети успокоились, стали ждать. Время прошло, бабушкины шаги стихли. Неожиданно дверь открылась, на пороге встал кто-то высокий и холодный. Тут дети догадались – Cнеговик! Звонким голосом Снеговик сказал: - Здравствуйте, милые дети! Ваши мысли абсолютно правильные. Снежная зима живёт в вашем холодильнике, в верхнем ящике, где холодней всего. Она попала туда случайно, хотела остыть немного? А ваша мама, не глядя, уложила туда рыбу, которую ваш отец поймал в последний раз на озере. Рыба хорошая, крупная, родители приготовили её для новогоднего стола. Так что снежная зима сможет освободиться оттуда только перед праздником. Да ещё не заболела бы, лёжа без движения. Дети вместе встрепенулись: - Да можем ли мы как-то помочь его освободить? - Нет, конечно! Для этого нужны высокие и сильные мужчины. Но одна идея есть! Любите ли вы есть рыбу? - Не-е-е-ет! Дети никто не любит есть рыбу! - То-то и оно! А если бы можно было эту рыбу съесть, тогда снежная зима освободилась бы оттуда раньше! - А если съедим, тогда что мама на новогодний праздник пожарит? - - Перестань! Если придёт снежная зима, тогда отец попадёт на озеро и наловит новой свежей рыбки. - Ладно! Спросим завтра, может, сварят нам и себе рыбы. На той неделе детей было не узнать! Родители удивлялись, что дети, которые на рыбу смотреть не хотели, каждый день просили ухи и рыбника. Не успели оглянуться, как закончилась вся рыба. Отец в выходной день утром глубоко вздохнул и сказал: - Что же ты тут поделаешь? Карелы ведь мы, рыбу любим,| теперь ещё и дети охочи до рыбы стали. Как же Новый год встречать без рыбы! Надо пойти на озеро как-нибудь. Плохо, конечно, без снега… Посмотрел в окно, а там снег идёт, земля вся белая, совсем, как простынями покрыта – пришла снежная зима, которую все очень долго ждали. А детям какая радость пришла! Пошли на улицу, слепили высокого, красивого снеговика с морковкой в носу и ведром на голове. А рядом Андрюша написал палочкой на сугробе: «Спасибо!» Больше писать было некогда. Знаем же сами, как у детей прибавляется дел, когда приходит снежная зима.

28 сентября 2025 в 12:36 Александра Родионова

• изменил(а) текст перевода
  Жили-были на одной бедной земле сестра Шурочка и брат Андрюша. Земля была бедной, потому что там потерялась снежная зима. Так-то зима пришла в своё время: взрослые открыли в календарях Декабрь, принесли из чулана тёплую зимнюю одежду, сапоги и валенки. Но только валенки всё равно нельзя было надеть на ноги, ведь на улице были только грязь и лужи, валенки сразу бы промокли и испортились. Андрюша помнил, как в прошлом году Новый год был без снега, в большой комнате стояла высокая до потолка разнообразно украшенная ёлка, на полу под ветками расположились Дед Мороз и Снегурочка, рядом с ними ждали полуночи подарки в блестящих коробках и пакетах. Везде стояли, лежали, висели, мигали глазами всевозможные снеговики. Салаты на столе были белые, как снег, тарелки были в снежинках, края стаканов, чашек, бокалов блестели, как иней. На улице соcеди в чёрное пасмурное небо пускали фейерверки. Было весело! Только не было снега. Андрюша помнил прежние новогодние праздники, когда ещё не ходил в школу, тогда 1 января они пошли в сосновый бор кататься с гор. Было много детей и взрослых людей, кто на лыжах, кто на санках, кто на каком-нибудь куске картона или линолеума. Радостно, с криками летели вниз, ныряли в сугробы, смеялись. А теперь опять снега нет. По телевизору показывают рекламы, в которых приглашают в магазины покупать к Новому году подарки и сладости, учат готовить праздничные блюда, чтобы не рассердить Быка. Советуют быть дома со своей семьёй в новогоднюю ночь и смотреть новые фильмы и концерты. - Мама, да когда же придёт снежная зима? - спросила Шурочка. – Я очень сильно хотела бы. Девочка ещё была маленькая, не помнила катаний. В её памяти остался только один октябрьский вечер, когда недолго падал густой снег. Они с мамой только успели выйти из бани. Пока мама закрывала дверь на замок, ребёнок протянул руки вверх – в чудесную снежную сетку. Одна снежинка упала на губы – какая же она была сладкая! Девочка стала ловить языком белые конфетки, а потом собирать снежные кучки с забора и с веток на кустах. Мама запретила, сказала, что они грязные, но было трудно поверить, такие они были белые и тающие! - Папа, а почему опять зима пришла, а снега нет? – спросил Андрюша. - Видимо, куда-то потерялся, - ответил отец. – У вас ведь тоже иногда исчезает какая-нибудь игрушка, карандаш, книжка или одна варежка. А потом через неделю, а часто и через месяц обнаруживается где-то под столом или за диваном. Удивляетесь – как туда попали и кто положил, а виновника не находите. Так и снег: пропал, а когда найдётся, не знает никто. Когда дети легли спать, Шурочка жалобно шепнула брату на ухо: - Слышишь, Андрюша, я смотрела под столом и поискала за диваном, даже за кроватью пыталась руками пошарить – снега нигде не нашла. - Да ты что, Шурочка! Не знаешь, что снег не сохраняется дома, тает. Если хочешь найти, искать надо там, где холодно. - Холодно на улице… - А дома тоже холодное место есть -холодильник! - Ой, пойдём посмотрим! - Нельзя. Слышно, кажется, бабушка на кухню пошла. Надо подождать! Дети успокоились, стали ждать. Время прошло, бабушкины шаги стихли. Неожиданно дверь открылась, на пороге встал кто-то высокий и холодный. Тут дети догадались – Cнеговик! Звонким голосом Снеговик сказал: - Здравствуйте, милые дети! Ваши мысли абсолютно правильные. Снежная зима живёт в вашем холодильнике, в верхнем ящике, где холодней всего. Она попала туда случайно, хотела остыть немного? А ваша мама, не глядя, уложила туда рыбу, которую ваш отец поймал в последний раз на озере. Рыба хорошая, крупная, родители приготовили её для новогоднего стола. Так что снежная зима сможет освободиться оттуда только перед праздником. Да ещё не заболела бы, лёжа без движения. Дети вместе встрепенулись: - - Да можем ли мы как-то помочь его освободить? - - Нет, конечно! Для этого нужны высокие и сильные мужчины. Но одна идея есть! Любите ли вы есть рыбу? - - Не-е-е-ет! Дети никто не любит есть рыбу! - - То-то и оно! А если бы можно было эту рыбу съесть, тогда снежная зима освободилась бы оттуда раньше! - - А если съедим, тогда что мама на новогодний праздник пожарит? - - - Перестань! Если придёт снежная зима, тогда отец попадёт на озеро и наловит новой свежей рыбки. - - Ладно! Спросим завтра, может, сварят нам и себе рыбы. На той неделе детей было не узнать! Родители удивлялись, что дети, которые на рыбу смотреть не хотели, каждый день просили ухи и рыбника. Не успели оглянуться, как закончилась вся рыба. Отец в выходной день утром глубоко вздохнул и сказал: - Что же ты тут поделаешь? Карелы ведь мы, рыбу любим,| теперь ещё и дети охочи до рыбы стали. Как же Новый год встречать без рыбы! Надо пойти на озеро как-нибудь. Плохо, конечно, без снега… Посмотрел в окно, а там снег идёт, земля вся белая, совсем, как простынями покрыта – пришла снежная зима, которую все очень долго ждали. А детям какая радость пришла! Пошли на улицу, слепили высокого, красивого снеговика с морковкой в носу и ведром на голове. А рядом Андрюша написал палочкой на сугробе: «Спасибо!» Больше писать было некогда. Знаем же сами, как у детей прибавляется дел, когда приходит снежная зима.

28 сентября 2025 в 12:34 Александра Родионова

• изменил(а) текст
  Elettih-oldih yhtel kurjal mual sizär Šan’oi da velli On’oi. Mua oli kurju sentäh, gu sie kadoi lumitalvi. Muite talvi tuli omah aigah: vahnembat avattih kalenduarois Talvikuu, tuodih aitaspäi lämmät talvisovat, kengät da kuatančat. Ga vai kuatančoi yksisama ei suannuh panna jalgah, vet pihal oli vai ligua da luhtua, kuatančät kerras kastuttus da mendys sudre. On’oi mustau, kui mulloi Uuzi Vuozi oli lumetoi, suures pertis seizoi korgei lagessah kaikkeh luaduh čomendettu kuuzi, lattiel varboin ual sijoituttih Pakasdied’oi da Lumineičukku, niilöin rinnal vuotettih puolenyön aigua lahjat läpettäjis vakkazis da pussizis. Joga kohtas seizottih, viruttih, riputtih, pilketettih silmil kaikenjyttyzet lumiukot. Stolal saluatat oldih valgiet, ku lumet, torielkat oldih lumitiähtil, stokanoin, kuppiloin da juondumal'l'oin reunat läpetettih gu udžvies. Pihal rinnal eläjät rahvas mustah pilvežäh taivahah laskiettih ilotulituksii. Oli vessel! Vai ei olluh lundu. On’oi musti vie vähäzel endizii Uvven Vuvven pruazniekkoi, konzu ei vie ni školah käynnyh, silloi 1.^ pakkaskuudu hyö mendih pedäjikköh čuruamah mägilöis. Oli äijy lastu da vahnembua rahvastu, kengo suksil, kengo regyzil, ketgo millienne kartonan libo lenoliuman palazel. Ihastuksis hol’otandanke “lennettih” alah, čukeldettihes kivoksih, nagrettih. A nygöi myös lundu ei ole. Televiizoras ozutetah rekluamoi, kudamis kučutah laukkoih ostamah Uvvekse Vuvvekse lahjoi da magieloi, opastetah varustamah pruazniekkusyömizii, gu ei suututtua Häkki. Potakoittih olemah kois oman perehenke Uvven Vuvven yöl da kaččomah uuzii kinoloi da konsertoi. - Mama, ga konzubo tulou lumitalvi? kyzyi Šan’oi. – Minä ylen äijäl tahtozin. Tyttöine vie oli pieni, ei mustanuh čuruandoi. Hänen mieleh jäi vai yksi ligakuun ehty, konzu kodvazen sagieh pani lundu. Hyö muamanke vai ehtittih lähtie kylyspäi. Kuni muamah salbai veriädy lukkuh, lapsi oijendi käit yläh – kummallizeh lumiverkoh. Yksi lumitiähti langei huulile – agu se oli mittuine magei! Tyttö rubei tabailemah kielel nämii viluloi n’amuloi, a sit keräilemäh lumitukkuzii aijas da tuhjoloin varboispäi. Muamo kieldi, sanoi, net ollah ligahizet, ga oli jygei uskuo, moizet net oldih valgiet da sulavat! - Tata, a mindähbo myös talvi tuli, a lundu ei ole? kyzyi On’oi. - Vikse, kunnegi kadoi, vastai tuattah. – Teil vet toiči häviey mitahto elostus, piirdin, kniigaine libo yksi alaine. A sit nedälin, puaksuh kuun peräs löydyy kusgi stolan ual libo divanan tagan. Ovvosteletto – kui sinne puutui da ken pani, a viäryniekkua etto lövvä. Mugai lumi: kadoi, a konzu löydyy, ei tiijä niken. Konzu lapset viertih muata, Šan’oi abiesti čuhkai vellele korvah: - Kuuletgo, On’oi, minä kačoin stolan ual dai ečin divanan tagan, kai magavosijan tagan opin käzil vedellä – lundu nikus en löydänyh. - - Heitä velli, Šan’oi! Etgo tiijä, lumi ei kestä kois, sulau. Gu tahtonet löydiä, eččie pidäy sie, kus on vilu. - Vilu on pihal… - A kois vilu kohtu sežo on - jiäškuappu! - Oi, läkkä sit kačommo! - Ei sua. Kuuluu, onnuako buabo keitändypertih meni. Pidäy vuottua! Lapset alevuttih, ruvettih vuottamah. Aigu meni, buaban askelet hillettih. Vuottamata uksi avavui, kynnyksel seizatui kenlienne korgei da vilu, tundematoi. Sit lapset arvattih - Lumiukko! Heleväl iänel Lumiukko sanoi: - Terveh, hyvät lapset! Teijän mielet ollah ihan oigiet. Lumitalvi eläy teijän jiäškuapas, ylimäzes vakas, kus on kaikis vilumbi. Se puutui sinne petties, tahtoi vilustuo kodvazen,| a teijän muamo kaččomata lad’d’ai sinne kalat, kuduat teijän tuatto sai jälgikerran järves. Kalat hyvät, karjat, vahnembat varustettih net Uvven Vuvven stolah niškoi. Sit lumitalvi suau piästä siepäi vaigu ihan pruazniekkua vaste. Da viegu ei voibus, kodvan lekkumata virujes. Lapset yhtes havahtettihes: - Ga voimmogo myö kuitahto sidä piästiä? - Etto raukku! Sih pidäy korgiet da vägevät miehet. Ga yksi mieli yhtelläh on! Suvaičettogo työ syvvä kalua? - E-e-emmo! Lapset niken ei suvaija syvvä kalua! - Sehäi on! A gu suas nenne kalat syvvä, sit lumitalvi siepäi piäzis aijembi! - A gu syönnemmö, sit midäbo muamo Uvven Vuvven pruazniekakse žuariu? - Heitä! Tullou lumitalvi, sit tuatto piäzöy järveh da suau uuttu veresty kalastu. - Olgah! Kyzymmö huomei, toinah keitetäh meile dai ičele kalua. Sil nedälil lapsii ei suannuh tundie! Vahnembat diivittihes, gu lapset, kuduat enne ei tahtottu kalah kačahtuakseh, joga päiviä pakittih liendy da kurniekkua. Ei ehtitty nähtä, kui lopiettihes kai kalat. Tuatto huogavopäivänny huondeksel syväh hengästihes da sanoi: - Midäbo täs sinä ruat? Karjalazethäi olemmo, kalua suvaičemmo. Da nygöi vie lapsetgi roittihes kalamuagarikse. Kuibo Uuttu Vuottu vastata kalata! Pidäy lähtie järvirandah kuitahto. Paha jo on lumeta… Kačahtih ikkunah, a sie lundu panou, mua kai valgei on, ihan gu hurstiloil katettu – tuli lumitalvi, kuduadu kaikin vägikodvu vuotettih. A lapsil mittuine ilo tuli! Mendih pihale, muovailtih korgei čoma lumiukko morkouku nenäs, rengi piäs. Da rinnal On'oi kirjutti keppizel lumikivoksen piäl: “Passibo!” Enämbiä kirjuttua ei olluh aigua. Tiijämmöhäi iče, kui lapsil liženöy dieluo, konzu tulou lumitalvi.

28 сентября 2025 в 12:34 Александра Родионова

• изменил(а) текст
  Elettih-oldih yhtel kurjal mual sizär Šan’oi da velli On’oi. Mua oli kurju sentäh, gu sie kadoi lumitalvi. Muite talvi tuli omah aigah: vahnembat avattih kalenduarois Talvikuu, tuodih aitaspäi lämmät talvisovat, kengät da kuatančat. Ga vai kuatančoi yksisama ei suannuh panna jalgah, vet pihal oli vai ligua da luhtua, kuatančät kerras kastuttus da mendys sudre. On’oi mustau, kui mulloi Uuzi Vuozi oli lumetoi, suures pertis seizoi korgei lagessah kaikkeh luaduh čomendettu kuuzi, lattiel varboin ual sijoituttih Pakasdied’oi da Lumineičukku, niilöin rinnal vuotettih puolenyön aigua lahjat läpettäjis vakkazis da pussizis. Joga kohtas seizottih, viruttih, riputtih, pilketettih silmil kaikenjyttyzet lumiukot. Stolal saluatat oldih valgiet, ku lumet, torielkat oldih lumitiähtil, stokanoin, kuppiloin da juondumal'l'oin reunat läpetettih gu udžvies. Pihal rinnal eläjät rahvas mustah pilvežäh taivahah laskiettih ilotulituksii. Oli vessel! Vai ei olluh lundu. On’oi musti vie vähäzel endizii Uvven Vuvven pruazniekkoi, konzu ei vie ni školah käynnyh, silloi 1.^ pakkaskuudu hyö mendih pedäjikköh čuruamah mägilöis. Oli äijy lastu da vahnembua rahvastu, kengo suksil, kengo regyzil, ketgo millienne kartonan libo lenoliuman palazel. Ihastuksis hol’otandanke “lennettih” alah, čukeldettihes kivoksih, nagrettih. A nygöi myös lundu ei ole. Televiizoras ozutetah rekluamoi, kudamis kučutah laukkoih ostamah Uvvekse Vuvvekse lahjoi da magieloi, opastetah varustamah pruazniekkusyömizii, gu ei suututtua Häkki. Potakoittih olemah kois oman perehenke Uvven Vuvven yöl da kaččomah uuzii kinoloi da konsertoi. - - Mama, ga konzubo tulou lumitalvi? kyzyi Šan’oi. – Minä ylen äijäl tahtozin. Tyttöine vie oli pieni, ei mustanuh čuruandoi. Hänen mieleh jäi vai yksi ligakuun ehty, konzu kodvazen sagieh pani lundu. Hyö muamanke vai ehtittih lähtie kylyspäi. Kuni muamah salbai veriädy lukkuh, lapsi oijendi käit yläh – kummallizeh lumiverkoh. Yksi lumitiähti langei huulile – agu se oli mittuine magei! Tyttö rubei tabailemah kielel nämii viluloi n’amuloi, a sit keräilemäh lumitukkuzii aijas da tuhjoloin varboispäi. Muamo kieldi, sanoi, net ollah ligahizet, ga oli jygei uskuo, moizet net oldih valgiet da sulavat! - Tata, a mindähbo myös talvi tuli, a lundu ei ole? kyzyi On’oi. - Vikse, kunnegi kadoi, vastai tuattah. – Teil vet toiči häviey mitahto elostus, piirdin, kniigaine libo yksi alaine. A sit nedälin, puaksuh kuun peräs löydyy kusgi stolan ual libo divanan tagan. Ovvosteletto – kui sinne puutui da ken pani, a viäryniekkua etto lövvä. Mugai lumi: kadoi, a konzu löydyy, ei tiijä niken. Konzu lapset viertih muata, Šan’oi abiesti čuhkai vellele korvah: - Kuuletgo, On’oi, minä kačoin stolan ual dai ečin divanan tagan, kai magavosijan tagan opin käzil vedellä – lundu nikus en löydänyh. - - Heitä velli, Šan’oi! Etgo tiijä, lumi ei kestä kois, sulau. Gu tahtonet löydiä, eččie pidäy sie, kus on vilu. - Vilu on pihal… - A kois vilu kohtu sežo on - jiäškuappu! - Oi, läkkä sit kačommo! - Ei sua. Kuuluu, onnuako buabo keitändypertih meni. Pidäy vuottua! Lapset alevuttih, ruvettih vuottamah. Aigu meni, buaban askelet hillettih. Vuottamata uksi avavui, kynnyksel seizatui kenlienne korgei da vilu, tundematoi. Sit lapset arvattih - Lumiukko! Heleväl iänel Lumiukko sanoi: - Terveh, hyvät lapset! Teijän mielet ollah ihan oigiet. Lumitalvi eläy teijän jiäškuapas, ylimäzes vakas, kus on kaikis vilumbi. Se puutui sinne petties, tahtoi vilustuo kodvazen, a teijän muamo kaččomata lad’d’ai sinne kalat, kuduat teijän tuatto sai jälgikerran järves. Kalat hyvät, karjat, vahnembat varustettih net Uvven Vuvven stolah niškoi. Sit lumitalvi suau piästä siepäi vaigu ihan pruazniekkua vaste. Da viegu ei voibus, kodvan lekkumata virujes. Lapset yhtes havahtettihes: - Ga voimmogo myö kuitahto sidä piästiä? - Etto raukku! Sih pidäy korgiet da vägevät miehet. Ga yksi mieli yhtelläh on! Suvaičettogo työ syvvä kalua? - E-e-emmo! Lapset niken ei suvaija syvvä kalua! - Sehäi on! A gu suas nenne kalat syvvä, sit lumitalvi siepäi piäzis aijembi! - A gu syönnemmö, sit midäbo muamo Uvven Vuvven pruazniekakse žuariu? - Heitä! Tullou lumitalvi, sit tuatto piäzöy järveh da suau uuttu veresty kalastu. - Olgah! Kyzymmö huomei, toinah keitetäh meile dai ičele kalua. Sil nedälil lapsii ei suannuh tundie! Vahnembat diivittihes, gu lapset, kuduat enne ei tahtottu kalah kačahtuakseh, joga päiviä pakittih liendy da kurniekkua. Ei ehtitty nähtä, kui lopiettihes kai kalat. Tuatto huogavopäivänny huondeksel syväh hengästihes da sanoi: - Midäbo täs sinä ruat? Karjalazethäi olemmo, kalua suvaičemmo. Da nygöi vie lapsetgi roittihes kalamuagarikse. Kuibo Uuttu Vuottu vastata kalata! Pidäy lähtie järvirandah kuitahto. Paha jo on lumeta… Kačahtih ikkunah, a sie lundu panou, mua kai valgei on, ihan gu hurstiloil katettu – tuli lumitalvi, kuduadu kaikin vägikodvu vuotettih. A lapsil mittuine ilo tuli! Mendih pihale, muovailtih korgei čoma lumiukko morkouku nenäs, rengi piäs. Da rinnal On'oi kirjutti keppizel lumikivoksen piäl: “Passibo!” Enämbiä kirjuttua ei olluh aigua. Tiijämmöhäi iče, kui lapsil liženöy dieluo, konzu tulou lumitalvi.

28 сентября 2025 в 12:33 Александра Родионова

• создал(а) текст
• создал(а) текст: Elettih-oldih yhtel kurjal mual sizär Šan’oi da velli On’oi. Mua oli kurju sentäh, gu sie kadoi lumitalvi. Muite talvi tuli omah aigah: vahnembat avattih kalenduarois Talvikuu, tuodih aitaspäi lämmät talvisovat, kengät da kuatančat. Ga vai kuatančoi yksisama ei suannuh panna jalgah, vet pihal oli vai ligua da luhtua, kuatančät kerras kastuttus da mendys sudre. On’oi mustau, kui mulloi Uuzi Vuozi oli lumetoi, suures pertis seizoi korgei lagessah kaikkeh luaduh čomendettu kuuzi, lattiel varboin ual sijoituttih Pakasdied’oi da Lumineičukku, niilöin rinnal vuotettih puolenyön aigua lahjat läpettäjis vakkazis da pussizis. Joga kohtas seizottih, viruttih, riputtih, pilketettih silmil kaikenjyttyzet lumiukot. Stolal saluatat oldih valgiet, ku lumet, torielkat oldih lumitiähtil, stokanoin, kuppiloin da juondumal'l'oin reunat läpetettih gu udžvies. Pihal rinnal eläjät rahvas mustah pilvežäh taivahah laskiettih ilotulituksii. Oli vessel! Vai ei olluh lundu. On’oi musti vie vähäzel endizii Uvven Vuvven pruazniekkoi, konzu ei vie ni školah käynnyh, silloi 1. pakkaskuudu hyö mendih pedäjikköh čuruamah mägilöis. Oli äijy lastu da vahnembua rahvastu, kengo suksil, kengo regyzil, ketgo millienne kartonan libo lenoliuman palazel. Ihastuksis hol’otandanke “lennettih” alah, čukeldettihes kivoksih, nagrettih. A nygöi myös lundu ei ole. Televiizoras ozutetah rekluamoi, kudamis kučutah laukkoih ostamah Uvvekse Vuvvekse lahjoi da magieloi, opastetah varustamah pruazniekkusyömizii, gu ei suututtua Häkki. Potakoittih olemah kois oman perehenke Uvven Vuvven yöl da kaččomah uuzii kinoloi da konsertoi. - - Mama, ga konzubo tulou lumitalvi? kyzyi Šan’oi. – Minä ylen äijäl tahtozin. Tyttöine vie oli pieni, ei mustanuh čuruandoi. Hänen mieleh jäi vai yksi ligakuun ehty, konzu kodvazen sagieh pani lundu. Hyö muamanke vai ehtittih lähtie kylyspäi. Kuni muamah salbai veriädy lukkuh, lapsi oijendi käit yläh – kummallizeh lumiverkoh. Yksi lumitiähti langei huulile – agu se oli mittuine magei! Tyttö rubei tabailemah kielel nämii viluloi n’amuloi, a sit keräilemäh lumitukkuzii aijas da tuhjoloin varboispäi. Muamo kieldi, sanoi, net ollah ligahizet, ga oli jygei uskuo, moizet net oldih valgiet da sulavat! - Tata, a mindähbo myös talvi tuli, a lundu ei ole? kyzyi On’oi. - Vikse, kunnegi kadoi, vastai tuattah. – Teil vet toiči häviey mitahto elostus, piirdin, kniigaine libo yksi alaine. A sit nedälin, puaksuh kuun peräs löydyy kusgi stolan ual libo divanan tagan. Ovvosteletto – kui sinne puutui da ken pani, a viäryniekkua etto lövvä. Mugai lumi: kadoi, a konzu löydyy, ei tiijä niken. Konzu lapset viertih muata, Šan’oi abiesti čuhkai vellele korvah: - Kuuletgo, On’oi, minä kačoin stolan ual dai ečin divanan tagan, kai magavosijan tagan opin käzil vedellä – lundu nikus en löydänyh. - - Heitä velli, Šan’oi! Etgo tiijä, lumi ei kestä kois, sulau. Gu tahtonet löydiä, eččie pidäy sie, kus on vilu. - Vilu on pihal… - A kois vilu kohtu sežo on - jiäškuappu! - Oi, läkkä sit kačommo! - Ei sua. Kuuluu, onnuako buabo keitändypertih meni. Pidäy vuottua! Lapset alevuttih, ruvettih vuottamah. Aigu meni, buaban askelet hillettih. Vuottamata uksi avavui, kynnyksel seizatui kenlienne korgei da vilu, tundematoi. Sit lapset arvattih - Lumiukko! Heleväl iänel Lumiukko sanoi: - Terveh, hyvät lapset! Teijän mielet ollah ihan oigiet. Lumitalvi eläy teijän jiäškuapas, ylimäzes vakas, kus on kaikis vilumbi. Se puutui sinne petties, tahtoi vilustuo kodvazen, a teijän muamo kaččomata lad’d’ai sinne kalat, kuduat teijän tuatto sai jälgikerran järves. Kalat hyvät, karjat, vahnembat varustettih net Uvven Vuvven stolah niškoi. Sit lumitalvi suau piästä siepäi vaigu ihan pruazniekkua vaste. Da viegu ei voibus, kodvan lekkumata virujes. Lapset yhtes havahtettihes: - Ga voimmogo myö kuitahto sidä piästiä? - Etto raukku! Sih pidäy korgiet da vägevät miehet. Ga yksi mieli yhtelläh on! Suvaičettogo työ syvvä kalua? - E-e-emmo! Lapset niken ei suvaija syvvä kalua! - Sehäi on! A gu suas nenne kalat syvvä, sit lumitalvi siepäi piäzis aijembi! - A gu syönnemmö, sit midäbo muamo Uvven Vuvven pruazniekakse žuariu? - Heitä! Tullou lumitalvi, sit tuatto piäzöy järveh da suau uuttu veresty kalastu. - Olgah! Kyzymmö huomei, toinah keitetäh meile dai ičele kalua. Sil nedälil lapsii ei suannuh tundie! Vahnembat diivittihes, gu lapset, kuduat enne ei tahtottu kalah kačahtuakseh, joga päiviä pakittih liendy da kurniekkua. Ei ehtitty nähtä, kui lopiettihes kai kalat. Tuatto huogavopäivänny huondeksel syväh hengästihes da sanoi: - Midäbo täs sinä ruat? Karjalazethäi olemmo, kalua suvaičemmo. Da nygöi vie lapsetgi roittihes kalamuagarikse. Kuibo Uuttu Vuottu vastata kalata! Pidäy lähtie järvirandah kuitahto. Paha jo on lumeta… Kačahtih ikkunah, a sie lundu panou, mua kai valgei on, ihan gu hurstiloil katettu – tuli lumitalvi, kuduadu kaikin vägikodvu vuotettih. A lapsil mittuine ilo tuli! Mendih pihale, muovailtih korgei čoma lumiukko morkouku nenäs, rengi piäs. Da rinnal On'oi kirjutti keppizel lumikivoksen piäl: “Passibo!” Enämbiä kirjuttua ei olluh aigua. Tiijämmöhäi iče, kui lapsil liženöy dieluo, konzu tulou lumitalvi.
• создал(а) перевод текста