Тексты
Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь
Irina Sotnikova. Sinä i minä
Irina Sotnikova
Sinä i minä
вепсский
Младописьменный вепсский
Kirjoiden
tahod ...Ka , muga minä tahtoižin nimitada ičein matkoiden mantedod : matkad suvehe , pionerlagerid , pit’käd armijan ted .Minä lujas hüvin muštan , konz i kus minä lugin sen vai toižen kirjan .Muštan nenid časuid , palahtelusid , vastusiden varastust literaturižiden hengidenke , olgha se kodikaz vai pil’vekaz taho pallištol , vai Mustan meren kül’bendrandal , vai kirjišt kirjpaličiden äjüdenke ...Unohtasoiš modod , nimed , kazarmiden da irdoiden sijadused .No lugetud lehtpoled , ristituiden elo-ozad , ristithengen vägi i meletused , miččed čudutoitiba mindai – vedäba sijoihe , miččid minä amu jätin .Kirjad , miččed koskiba minun südänt , miččed oliba kävutandas ani hätken – nece om se hüvüz’ , mitte tegeb elomatkan pit’käks i ozakahaks .Necen polhe minä melitin sil päiväl , konz sinä andoid minei kirjan armastusen polhe .
Elo om miopia ...Kaikušti om kaks’meline , argtabaine , no se ei ole paha ...Ocastades kauktudehe se ei pidä sur’t znamoičendad necihe , kaiken voib sirttas čuraha , ladida očkad i pakita prostindad .No ei sa muite vastates ristitunke risttel , tundmatomal irdal i eskai kodiezitanhal mända siriči mugoižes-žo hilläs argas kaceges tabates kädes ičeze elo-ozad .
Miččid ihastusid , hüvid londusen hajuid lahjoiči meile lühüd pohjoine keza !Sen-žo ühten aigan täutiba pit’kän pohjoižen keväden lopus sirenin , mecjänišankorvaižiden da kukoinkarangon čomad hajud ezilidnoiden i kezapert’küliden il’mad .Nened duhukahad čomad kazvmusiden hajud toiba heinkukezan nedalin ozad ...Völ vähäšt i avaitud iknoihe , mecha tuli aigaline karjalaine sügüz’ .Hapanuden lehtišton , babukoiden tahoiden , märgän sumegen da karktoiden soheiniden hajuspäi tacleb säruhu ...Pandes kül’bet’ lämhä , todes lačuihe jäšt järvvet , tahtoiše pestas , heitta teväzundad , särud , mitte otab pil’vesižes vihmakahas päiväspäi ...Parz’kül’bet’ täutase tomen , pimedan järven da torhen veresen nitun hajuil i lahjoičeb meile muštlotesid kezas .
Eglai sinä pätid tehta järgestusen vanhoiš vanhembiden al’bomiš .Panid fotokuvid kogoidme : XIX voz’sada , XX , XXI ...Nene oma must-vauktad host’ud erasiš sijoiš kuvad , miččed oma lujas arvokahad sinei : kartonaižed modkuvad , kanzistorijad , eläbad modod , voded 40, 60, vastused , jubilejad ."A naku om meiden-ki saifoto !". Tuli pasjans – elon pitte .
Midä minä varaidan ?Oiktudenvastustust , tarbhatomut , kauktut .Varaidan kadotada sidä , midä navedin enamba kaikid mirus .Varaidan mustad iknad , miččen südäimes konz-se seižui mam , hän oli holiš i varasti mindai .Nechesai varaidan necen vauktan siluetan kadomišt ...Varaidan kibedoid iznesimatomid kündlid minun armhan sil’miš ...I varaidan udes .Varaidan mustad hilläd iknad vanhembiden vižžiruižen pertin katusen al .Äjak kerdad se tegihe vauktaks , konz minä haškahtelin kodipertin künduses päliči .Nece olen minä kaikiden ičein mairhidenke , ilotusidenke i harjenemusidenke , kibuidenke i kahteldusidenke , tuskan da üksjaiželon varaidusenke i sen varaidusenke , miše voin en ehtta tehta sidä , midä mahtan ...Minä varaidan kadotada sindai .Varaidan azjoid i oloid , miččed voiba hot’ mučuižeks erigoitta meid , otta minulpäi tahtod olda , tirpta kibud i elon ihastust necil mal ...
Päskhaižed meil oma kuti aistad .Ned toba pert’he ozad , kaikuččel kevädel tegeba kuivan heinpezan kezapertin räusthan alle .Libudes katusele vanh kaži Murka tarkašti kacub linduiden rodkundad i kut om tipilišt kažile , rižab linduiden varud , konz tuldes pehmdoil lapoil , tahtoib mureta necidä röunatont ozad kebnan pinäidajan mirunke .Kezal pezas sünduba lindunpoigaižed .Venudes katusen čuhul i holitades päiväižel ičeze karvoid kaži kacub laškas linduižihe , miččed eciba sömäd .Vai mugažo laškas kundleb pordhil vändajan vunukan judud da aidan kohendajiden poigiden paginad ...Olgha ei tühjene peza , olgha eläbzub pert’ aigaližel kevädel i hilleneb jäl’gmäižel sügüz’lähtendal .Olgha pördasoiš pezaha katusen alle päskhaižed – meiden hüväd angelad , miččed toba pert’he ozad .
Sinä i Minä .Äi ühtenzoitab meid .Sanas "kanz " peitase äi znamoičendoid .Kanz - nece om pert’ , rad , sebranikad , melentartused , lapsed , sinä i minä .Sinä i minä olem matknikad .Ei olent ni üht vot , konz mö em lähtnuižigoi Karjalan röuniden irdpolile .Nägištim lämid merid i lumesižid mägipäid , miččed hengiba vilul igudel .Kävuim säraidusiš venälaižiš monastiriš , sijoiš , kus oliba tetabad runoilijad i filosofad .Süviden , randatomiden , lujas čomiden järviden randoil ihastuim päiväižen laskendoihe i nouzmihe .I udes mö pördamoi kodihe .Meile pidab völ el’geta äi , tedištada i nägištada , midä mö aigemba em homaičenugoi .Meiden edes avaidase tundmatoi , agjatoi kodirand , miččen mecoid da mägid , merid da jogid voib rindatada ristitun hengehe , südäimen puhthudehe , südäinarmastusehe .Mö eläm necil udel vastusel .Mö astum kädeti pidust’ pimedad järved , taigamecan mägipautkedme , habi nägujadme tehudme ...Sinä i Minä .
Sinä i minä
вепсский
Младописьменный вепсский