Тексты

Вернуться к просмотру | Вернуться к списку

Kut minä nägin’ mecaukon

История изменений

17 августа 2017 в 16:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti. Homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v (potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu. En teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile. I sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’. Putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga, muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:18 Нина Шибанова

• изменил(а) текст перевода
  За пятью верстами работали на лесозаготовках, в бараках [жили]. И мой муж работал, и я сама до этого года ходила к этому бараку на работу. Родила я четвертого ребенка зимой, а осенью этот мальчик у меня умер, десять месяцев прожил. В понедельник отец ушел на лесозаготовки, а он [мальчик] у меня в ночь на вторник-то и умер. А у меня еще трое детей дома осталось. Я говорю: «Ну, дети, вы сидите дома, а я схожу быстро за отцом. Утром рано [пойду], так застану еще в бараке, не надо и на пасеку идти». Ну, я пошла. Иду, иду, весь день шла, промокла, устала. Тропа [да] тропинка, тропа [да] тропинка, луг да канавка, и опять ручеек да тропинка. А по-путному не могу ни на какую тропу попасть. Потом попала я на горку, на такую засеянную пожогу. На эту пожогу пошла, [стоит] башня, а влево от башни болото, а там в болоте озеро. Это озеро Нядьозоро (потом-то сказали, так я узнала). Услыхала голоса людей, слышу этак далеко от меня, впереди меня, будто разговаривают. Не подходят ко мне, идут по краю леса туда, не идут на пожогу, на открытое место. А я и говорю: «Кто вы, крещеные? Придите вы, выведите меня на дорогу. Заблудилась я сегодня да не могу домой попасть и никакой дороги не могу найти». Вдруг вышел из лесу мужчина, леший, красный кушак подпоясан, длинный балахон, а на голове не помню что было. Я опустилась на колени и воскресную молитву прочитала (теперь не верим), я умела, да только думала [про себя], говорить не могла. Не знаю, сколько времени была тут на корточках. Поднялась – никого нигде нет. И пошла на то место, на тропу, где слышала разговор. Попала я на следы людей. Двое мужиков из нашей деревни отправились в лес, я знала, что сегодня утром они ушли в лес. Так только по этому [по их следам] я узнала, где дом. На тропу пришла, так не знала, в какой стороне дом, в какой лес. В обратном направлении по их следам пошла. Пришла к Соколу, у нас есть озеро Сокол, в двух верстах от нас. У Сокола дорог а показалась такой широкой, как в деревне. Такой дороги там в болоте в жизни не было. Пошла опять от Сокола, не могла попасть по дороге домой. Пришла совсем прямо все по лесу да по лесу вот сюда на горку за рекой. Огоньки уже мигают осенью. Целый день ходила, а барака не видела да и мужа не видела. Потом весть послала. Так я заблудилась (\'такое было заблуждение\').

17 августа 2017 в 16:16 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti. Homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v (potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu. En teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile. I sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin. Putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:16 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti. Homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v (potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu. En teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i. I sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:15 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti. Homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v (potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu, en. En teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:14 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti. Homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v. (Potompotom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu, en teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:13 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti, homesuu. Homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v. (Potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu, en teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:12 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti, homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v. (Potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu, en teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

17 августа 2017 в 16:12 Нина Шибанова

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi, a. A mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti, homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v. (Potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin' raffan paginan, kulištin' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu, en teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i sille sijalo, tropalo, kus kulin' paginan mänin’, putuin' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.

18 октября 2016 в 19:24 Nataly Krizhanovsky

• изменил(а) текст
  Viden virstan taga barakos parčomas ratihe, minun mužik-se radoi, a mina eduu sida vot kävelin’ iče nečhe barakoho radolo. Rodin\' minä nelländon lapson tauffüu, a süguzuu minain\' nece prihäine kol’, kümnen kut eli. Ez’m’argen tat mäni parčomaha, a hän minain\' tožnarget vast iüu-se kol’-ki. A minain\' kuumen kesken lapsid’ v’uu kodihe gäi. Mina sanun: «Nu lapsod, tö ištkad kodiš, a minä tattaiž kucmaha käun hotkašti, homesuu aigäšti ka barakou zaffatin’, pasekahaki ii tariž mända». Nu mina läksin’. Astuin’, astuin’, sihesai päivän käuin’, kastuimii, väzuin’. Trop-tropaine, trop-tropaine, nit’uine da rovaine, da möst ojaine da tropaine. A putn’at emboi putta nikuna tropalo. Side putuin’ minä mägelo mugomalo haumhelo. Nečile haumhelo mänin’ ka bašn’, a bašn’annuu huras bokas so, a sos sigau gär’v. Nece gär’v-se om Nad’gär’v. (Potom-se sanutihe ka minä tundištin’). Kulištin\' raffan paginan, kulištin\' ninga edahali minusain’päi, ezüu mindain’ kuti pagištas. Ii zait’ki minunnoks, asttas barbikrüuname sinna, haumhelo-se ii tuugoi, lagedalo. A minä i sanun-ki: «Ked krešonijad olot? Tuugat tö, otkat mindain’ telo. Segoin’ tämbäi da emboi kodihe putta i ni mittušt’ ted emboi lüuta». Ühtnägi tuli barbikospäi mez’, mecauk, rusked kušak vüu vöstnukso, balafon pit’k, a päs en mušta mi oli. Minä lupištuin’ kombulo da voskresnajan malitvon sotvorin, nügut’ kaiken em veruigii, a mina mahtoin ka tol’ko dumain’, pagišta emboinu, en teda äjak aigad olin’ side kubištunu. Libuin’ ka nikeda nikus iile, i sille sijalo, tropalo, kus kulin\' paginan mänin’, putuin\' mina raffan gäl’gile. Kahton mužikad miiden der’uunaspäi uudihe lähtnudod mecha, mina tezin’, miše tämbäi homesuu hö oma männudod mecha. Nu ka minä tundištin’ kodin’ tol’ko sidame. Tropalo doidin\' ka en teda kunapäi kodi, kunapäi mec. Tagazgäl’ghe astuin’ hiiden gäl’g’ime. Tulin’ Sokolalo, gär’v om Sokol mijau, kaks\' virstad mijaupäi. Sokolau te ozutihe leved ningitte ani deruun’as. Ningišt’ igas sos iile tetki sigau. Läksin möst Sokolaupäi, emboinu putta tedme kodihe. Tulin’ ani kohtha barbikoižime da barbikoižime da g’ogen taga naku mägelo. Lämoihudod g’o pil’kištadas süguzuu. Päivän čelijan käuin\' da barakod en nähnu da mužikad en nähnu. Muga minain’ i proidi. Potom vestin’ oigenzin’. Muga oli segoind.