Тексты
                                            
        
            Вернуться к списку
            
                    | редактировать | удалить | Создать новый
         
            | История изменений
            | Статистика            
            | ? Помощь            
        
        
        
            
            Peloine- bul’u
         
        
        
                
        
        
        
                
                
                
                
                
                
                
                 
            
Источник:
 
        Verez tullei, 2014, с. 18
Valentina Lebedeva
        
                
        
               
        
        
    
        
                
        
            
            
            
                    
                
        Peloine- bul’u
        
        
        вепсский
                
Младописьменный вепсский
                
      
             Peloi oli ani pagižlii mez’. Mäneb azjoid homencel, kodihe tuleb vaiše öks. Keda kus vasttab, pagižeb – azotada ei sa, i kaiken hänele om midä sanuda, i lodeidab hän agjata. Kut-se vastsi hän kalanikad, seištas, parpatadas. 
 
 – Sinä emäšotule kalatid? – küzub Peloi. – Emäšotuihe kala kokib paremba. 
 
 – A mijak voib el’geta ken iža om, ken emä? 
 
 – Hmm, kebnäs voib! Otad šotun, suhu paned dai vedad-ki päliči hambhiš. Toktase –ku hamhiže, – iža om! 
 
 – Nu sä i ilokogo oled! …Ak varastab, mänen minä, – ladib lähtta kalanik. 
 
 – A ak, nacein, sötab sindai pürel. Minä pit’kha en tedand, mi nece om – püre. Vidlas mänin sömsijaha i pakičin püred necidä. Ka minai notktan kartohkmunaričan toiba. Nece püre-se om-ki. I mikš oli pekstud kartohkаle ningoi nimi huba antta? Pü-ü-üre... Pfu! I kelel-se ki vedase miku kisel’! A kodipäčišpäi sönd om äjad magedamb! Kut sä luged? 
 
 – ...Čunid vodaba, bötud märgad, mänen jo. 
 
 – Kaaa, minä kut-se ostin čunid Piteriš. Mamale tahtoin oigeta foton muštoks, tulin fotoateljehe i sanuin: «Сфоткайте меня встоячку, чтоб калоши были видать!» Lujas kaik nagroiba, en teda min täht. 
 
 Odva kalanik päzui Peloišpäi. 
 
 Ak vastsi Peloin lajindal: “Naku mitte oled Peloine-bul’u, časuks mäned, päivän void räpätada!”