Тексты
Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь
Hukan n’eičči il’vewš
Hukan n’eičči il’vewš
карельский: собственно карельское наречие
Толмачевский
Muissat
, yht’enä vuodena meil’ä ol’i Trohkon Mit’a paimen’issa , n’in šinä vuodena , kažets’a , ennen rugehen l’eikkuandua , hukka kaikki lambahat šordi .
Šeiččimenkymmen’d’ä viiz’i lammašta tuhoi .
Ol’ima howkat , kaikki hawdah pan’ima .
A vet toiz’illa i jällyt’t’ä ewllun .
Hiän lambahan kaglašta fat’t’iw , muada vaš trähn’iw lambahalda i duh von , a kumbazelda i verd’ä kuapl’as’t’a ei lašše .
N’e kaikki ois’ voinnun šuolata : vuwvekši harčut , ubitka ois’ ollun pienembi .
Nu ka , šiidä šuat mie hambahan pur’iin hukin piäl’l’ä .
Mon’i tapoin , dai rawdoida pijiin .
Vot kerran Savat’eiks’i [13.X ] varuštuačiin , oluot pan’iin , kaikki ruavot ruattu .
Pruaz’n’iekkua vuottuas’s’a rešil panna rawvat .
Jo ilda puoleh Savat’eida vaš l’äks’iin Riihipuwstah rawvoinke .
Tul’iin , vir’it’iin palorandah , mis’s’ä , nad’ožno , t’iijän , hukat kävel’l’äh .
Rawvat miwla oldih čiepinke , potomušto vägövä hukka rawvoinke možet uid’ie , a ras viel’ä lunda ew , n’in voiččow i kaduo .
Toizen n’okan čiepil’d’ä šivoin n’är’ieval’ožn’ikan ladvah .
Rawvat hyviin peit’iin , čiepin peit’iin , kuin s’l’ieduiččow kaikki luajiin i l’äks’iin kod’ih .
Duwmaičen , huomnekšella , ennen gos’t’ie , tulen kačahan .
Toissa piänä huomnekšella , iččenäh Savat’eina , mi ollow häkky tul’i , ei šuan meččäh männä .
A päiväl’l’ä tuldih gos’t’at , veššel’öid’ymä , n’in n’e do rawdoih .
Takže i toissa piänä ew rawvat miel’eššä .
Jo kolmandena piänä gos’t’at l’äht’iet’t’ih huomnekšella , rod’ih vrod’e igävä yks’iin .
Šilloin vašta juohtu , što rawvat on vir’it’et’t’y ...
L’äks’iin meččäh trezvoi da hyviin i ruavoin , ato män’t’iijä mid’ä ois’ viid’in .
N’iin oldih kiän’d’yn az’iet .
Vot , značit , l’äks’iin meččäh rawdoida kaččomah .
L’ähenen paikalla i mestua ei šua tunnuštua : vir’it’t’iäs’s’ä ol’i nuor’i n’äreikkon’e , hienon’e vičašn’äreikkön’e , a n’yt on ruakši kaikki n’ärehyöt l’is’s’it’t’y , šammal noššettu , mua kuobittu .
Ken t’iešieči ?
Val’ožn’ikan ladvašta čieppie myöt’ kačon – harmottaw , šil’mät los’n’itah , a iče ei l’iikaha .
Turba pakšu – ew hukka .
Mi tua ?
Kačon – il’vewš , istuw kygryt’t’äw .
Tunnuššiin : muw n’e možet olla , istuw šid’äi kačo kočahtaw l’ibo šiwh , l’ibo pagoh .
A käbäl’ä rawvoissa – et uiji !
Kuin ottua ?
Tappua – hiän on živučoi , pid’äw muit’en .
Ružjua keralla ew : rawvoinke pid’äw ružjatta , z’vier’i varajaw ružjan duwhuo .
Ečiin kangen .
Popad’i muon’e hyvä ladviehan’e žohkanke n’okašša , žohkalla n’iššoista muah l’ičata .
Vot mie ženke ladviehazenke l’ähenen hil’l’akkazeh , žohkua ed’izeššä pien .
A il’vewš ei l’iikaha , kuin kuollun , vain šil’mät los’n’itah .
A šil’mil’l’ä kaččow žohkah , a ei miwh .
Čisto kuollun , kuin vain ei šil’mie .
Nu viel’ä vrod’e šäräht’el’öw , villa – kuin vrod’e tuwlut ruista myöt’ proid’iw .
Nu olgah hot’ do konca vaibun , a ostorožnos’t’i pid’äw pid’iä , ew jän’is’ .
Jän’is’ , dai že purow , a t’äl’l’ä käz’ih puwtu , n’in pillun päreiks’i čil’biw .
Ka mie žohkua l’ähennän , l’ähennän n’iškoih dai l’iččain .
Nažmilliin , mi on vägie , žohkan n’okka že i romšahti : čyt en il’vewkšeh n’okiin romahtan .
Hyvä , kangie käz’is’t’ä en lašken , n’in en langen .
Luottuačiin randah pagozeh , a il’vewš kuin skokn’iw jäl’l’es’t’i , a čieppi že riwhtai n’iin , što il’vewkšen yl’äh noššaldi , a ed’emmä ei lašken .
A mie n’iin ruttoh kiännyl’l’iin da rabuačiin pagoh , što jallat kuin ollow ris’s’ikkeh män’d’ih , suissuin i n’okiin l’enniin .
Il’vewš kopčilla kuobiw muada , a miwh ei doiji , čieppi ei lašše .
Voit šanuo : čieppi miwn i eloh jät’t’i .
Kuin vain ei čieppie , n’in ois’ kaikki l’ihat luwloista čil’bin .
Raz’i ois’ šuannun tuanke spruaviečie ?
Vet , kačo , konža miwlda kangi katkei , hiän kočahti , käbäl’äl’l’ä huiskai , n’in yhel’l’ä kynnel’l’ä fat’t’i tužurkan šel’l’äštä , a alah šuat yl’či šel’l’än l’eikkai , kuin veičel’l’ä .
Hyvä , što hibieh ei doid’in , n’in vain pal’to ubitkua .
A kuin vain vuakšas’t’a l’ähembiänä , n’in ruačeldi ei ois’ lašken .
Ka kehno popad’i .
Hukka že staraiččow pagoh uid’ie , a t’ämä iččieh käz’iin tulow .
Nu sruas’t’iloista mie hänen šiin’ä hyviin pez’iin .
Ših vereh i nahkua ewllun žual’i .
Konža kuin toin kod’ih da nahkan n’iluššiin da vuarnah riputiin , n’in lattieh šuat nahka .
Ka ol’i štukka !
Kaikin ud’ivl’aiččiečettih .
A kaččojua ol’i : kaikki kyl’ä tul’i kaččomah .
Pušn’inah zdaičiin , n’in šantah : T’ämän muos’t’a harvah , r’etko t’ämän šuwrutta .
A t’äššä , n’ed’el’i šil’l’ä aigua , t’yögo ambuja illalla ?
Šanot hukat ulvottih .
Mie T’eronšuošša issuin , poigovehta muan’itiin .
Jo iän’d’ä ruvettih andamah , a t’yö rubeitta ambumah , rikkoja az’ien , l’ien’i kod’ih t’yhjäčel’d’i l’äht’ie .
Hyvä ilda ol’i , možot ois’ tuldu , da häkyt’t’ijä .
Nu poka viel’ä ulvondah tullah .
Val’l’ičen hyvän illan , röpšiän štukan-toizen .
Hukan n’eičči il’vewš
карельский: собственно карельское наречие
Толмачевский