Тексты

Nikitina L'ubov'. Kaimavot

подкорпус: художественные тексты

Источник:

Kipinä. № 8, 2022, с. 4

Nikitina L'ubov'

Kaimavot

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский

Urokoin
jälles
enzimäzen
kluasan
opastujat
juostih
pihale
. Školan
piha
oli
katettu
pehmiel
lumel
. Erivärizis
– keldazis
, sinizis
, vihandois
– takkilois lapset
oldih
rounoku
talvekse
linnah
jiännyöt linduzet.
Kaččokkua
, Jegorkagi juoksou
. Hänen
kirkas
ruskei
takki rounoku
hänes
tuači
kirguu
: "Vastakkua
minuu
, olen
jo
täs
"! Häi
kerras
oijendi
minule
jygien
repun
, rouno
oman
vaigien
ruavon
tuloksen
.
Jegor sanoi
minule
hyväs
mieles
:
– Buabo
, tänäpäi
minä
lövvin
omat
egläi
kaimatut sormikkahat
!
– Kuibo muga
, kusbo net
oldih
? kyzyin
.
– "Kaimavoloin" pualičal
! Minä
iče
smeknin
sie
kaččuo
, ylbiesti sanoi
Jegorka. – Hyvin
ečin
dai
lövvin
!
– Mittuine
olet
moločču
, kiitän
minä
Jegorkua. – Sormikkahittah
tänäpäi
ei
sua
, on
kova
pakkaine
.
Myö
mollembat
hyväs
mieles
lähtimmö
astumah
kodih
päi
, jatkoimmo
paginua
sormikkahih
nähte
. Minä
varakse
kyzyin
:
– Etgo hos
tänäpäi
nimidä
kaimannuh
?
Jegor tahtoi
varmah
sanuo
, ku
kai
on
hyvin
, ga
kerras
tostihes
, ku
unohti
školah
jallačit
. Myö
kiännyimmö
školah
, otimmo
huavon
jallaččiloinke
da
lähtimmö
kohti
avtoubusoin
azetuskohtale
, ku
teriämbi
piästä
kodih
.
Avtoubusas
Jegorka kyzyi
minul
:
– Buabo
, midä
sinä
ruat
?
– Minä
ajan
. A
sinä
midäbo
ruat
? vastain
.
– Minä
kačon
sinuu
, vastai
Jegorka.
– Sinä
kačo
parembi
omii
veššilöi
, ku
net
ei
kaimavuttas
! sanoin
Jegorkale.
Jegorka lujah
kobristi
repun
käzis
da
ajatteli
, ku
ei
vaiku
lapset
malteta
kižata
peittozih, kižatahgi enzikluasoin opastujien
vešit
.