ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Runomuailmu kuččuu lapsii

Runomuailmu kuččuu lapsii

карельский: ливвиковское наречие
Новописьменный ливвиковский
Karjalas 10 päivänny kezäkuudu ruvettih pidämäh uuttu pruazniekkuaKarjalazien runoloin päiviä. Niidy ennevahnallizii karjalazii pitki i runoloi pajatettih meijän ezi- ižät pruazniekoin aigua, svud’bois, mečäs da kalas olles. Puaksuh lapsilgi puutui niidy kuunnella da net runot iče piäh tartuttih. Aigu meni, nygyaigazil lapsil on jygei ellendiä runoloi, kebjiembi on tiijustua karjalazien urholoin ruadolois suarnua lugies. Nengomii mieldykiinittäjii runosuarnoi da kuvazii teih niškoi valmisti Dmitrii Dmitrijev.

Kandeleh
Käveli ilmaniguine Väinämöine merirandua myö.
KuulouVeneh itköy. Tuli lähembäksekyzyy:
Midä sinä, venoi, itket, midä hädäilettös?

Sidä itken, sidä hädäilemmös, gu toizet venehet merele liikutah, kalua, tavarua vietäh, a minä täs olen kesken luajindua hyllätty. Linnut pezii minuh kriepitäh, madoizet laidoi purtah-kridžaitetah.
Ottihes sit Väinämöine ruadoh. Vesti airot, azetti hangat, tel’l’at iški.
Jo on valmis veneh. Työndi Väinämöine sen vezile, sanou:
Pyzy vezile gu tuohipulloine, lumoinnu liiku.

Istuihes Väinämöine veneheh, lähti ajamah ualdolois.
Ajau päivän, ajau toizen, kaččouniemukal ollah suuren havvin ruvvat.
Nämmähäi pätäh kandelehen luadimizeh! Hambahis roitah kolkat, ihastelehes Väinö.
Otti hambahat, nouzi rannale, luadi kuuzes soiton kovan, hevon hännän jouhiskielet.
Rodih kunnon kandeleh. Kenbo nygöi sil vois soittua.
Sil vai minä rubien soittamah, sil pajattamah, ken luadi minun, jiävi iänen kandeleh. Otti sit Väinämöine omih käzih kandelehen, rubei soittamah. Iče soittau, iče pajattau. Mečän emändy tuli Väinyö kuundelemah, nouzi vezis ihastelemahes Vienemändy.

Pajokilbu
Ajoi kerran Väinämöine ries kaidua dorogua Amyö.
Silkeskie vastah hänele karahtah nuori Jougamoine. Tartuttih vastai länget, azetuttih ajajat. Midä ruadua, ei synnytä tiele kahtei. Nenga sanou sit ijäniguine Väinö:
Kudai meis enämbän tostu midägi tiedänöy, sitgi se ajakkah ielleh.
Ken vähembän, se välitykkäh.
Luadi sih nagron ičevarmu Jougamoine:
Tiijän sen, gu mua oli enzin kynnetty, vaste sit kylvetty.
Tiijän, meres on kaivettu kaloile havvat, tiähtet iškietty taivahas kiini, a iče taivas pyzyy ylähän paččahil!
Vastuau sih Väinämöine:
Lapsen läglätys.
Se minä muan kynnin da kylvin, iče haudoi kaloile kaivoin, tiähtii taivahah iškin, paččahii olin nostamas.
Suutui vahnu Väinö, tahtoi opastua ilgiedy. Algoi tiedopajoloi pajattamah, Jougamostu suoh upottamah.
Rubei Jougamoine rugoilemah:
Hoi, sinä viizas Väinämöine, ota iäres omat tiedovoičukset!
On minul kaksi piššaliiyksi ambuu tarkah, toineloitokse. Ota kuduan tahtot, vai piästä minuu.
Minul on parembi, ei pie sinun piššaliloi!
Jatkou ielleh Jougamoine rugoilendua:
On minul kaksi hebuoyksi ravei gu lindu, toine vägevy da kestäi.
Ota kuduan tahtot!
Minul on hebo parembi. Ei pie sinun!
Vie lujembi kyzyy Jougamoine prosken’n’ua:
On minul sizär čoma, pitkykassu.
Ota se mučoikse! Piästä vai omis tiedovoičendois! Rubei sit vahnu Väinämöine duumaimah da ajattelemah. Piästi Jougamoizen kodih.
Tuli Jougamoine pahas mieles kodih. Muamah kyzyy:
Midä sinä, poigurukku, olet atkalissah?
Midä et ihastelei?
Sidä olen atkal, sidä en ihastelei, gu uskaldin oman sizären vahnale Väinämöizele mučoikse.
Ihastui muamah, sanou:
Älä atkaloiččei tyhjiä!
Kogo ijän minä tahton Vänämösty omakse vävykse, tahton rodn’astua runonpajattajan kel.

Karjalakse kiändi Aleksandr Jeremejev