ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Nina Zaiceva. Sit' - sarnaline jogi

Nina Zaiceva

Sit' - sarnaline jogi

вепсский
Младописьменный вепсский
Voiži meletada, miše Tan’aine seižui pertedeses. Hän tuli pert’he, habi Darja ehti haškahtada künduses päliči i läksi jogele.
Sinä hot’ abutaižid mamale sobad jogele veda!
Ka minä ved’ sindai varastin.
Varastid sinä! Jokse, sabuta mamad da abuta hänele.
Vas’ka sabuti mamad:
Anda, abutan veda.
Ka min sinä! Iče ven. Jokse kodihe, jokse!
No Vas’ka oti sobad i levedoil haškuil läksi jogennoks. Mamoi habi ehti hänen taga.
Oled-ik kaik dengad rajadanu? küzui mamoi.
Ka, jäi vaiše äjak-se.
Darja hengahti. Hän meleti, miše oružjan hän osti hödhuvin. Ka konz hän käveleškanded senke? A dengad...
Ka ved’ sad völ-ki.
Ka san. A völ ühesa päiväd radoim... Da völ premilahj anttas...
Hüvä om. Tarbiž sobid ostta. Ala enambad rajada tühjan!
Olen-ik tühjan rajadanu? küzui Vas’ka.
Ei! Minä edehepäi nevoin. Nu ku pidab sinei oružj, ka iče sad dengoid...
Min völ san, kaiken sinei andan.
Nu ka i hüvä, tünäs sanui Darja.
tuliba jogele. Hanh' panu puzun kivele i sanui:
Konz huhtoid sobad, ka abutan toda kodihe.

Min sinä, iče-ki ton!
Tan’aine ištui iknanno. Hanh' ištuihe stolan taga i vaiše homaiči, miše tan'aine ei ole hüviš meliš.
Tan’aine kacui kovas, mustad kulmad oli kingitadud. Vas’ka ei tedand, midä sanuda:
Sinä ved’ homen lähted...

Urad olen. Oliži pidanu jo tämbei ajada.
Mikš?
Sikš ku sinä manitid mindai!
Minä-k manitin?
Ka en minä!
Sanu sel’ktas. Miš manitin? Konz?
Hän kacuhti Tan’an sil’mihe, no hän ei käraudand sil’mid.
Muštad-ik. Min minei olid toivotanu? Midä tahtoid tehta kahesan klassan jäl'ghe?
Nu ka midä? Vas’ka el’gendaškanzi, miš om pagin.
Meil tämbei oli Pahomov, minä kulin, miš pagižiba tatanke. Minä nügüd’ tedan, midä sinai meles om.
Tan’aine, minä sinei tahtoin aigemba sanuda...
No hän ei kundlend.
Minä sinei uskoin, toivoin, miše sinunke vasttamoiš lidnas...
Tan’a, kundle!..
Midä kundelta? Kulin, kut tatoi sanui, miše sinuspäi hüvä kombainan vedäi tuleb. Ku sinä meletaižid minus, ka ed läksiži kombainale.
Kuled-ik, nece om pärad! johtuti Vas’ka Prokatovan sanoid.
Voi sinä! - hengahti Tan'aine. - Jose ed tedand, miše minä tehnikumha läksin sinun tagut. Meletin, voden opendamoi, i sinä tuled lidnaha.
Tan’aine, en tedand necidä!
Ka ed tedand... Sinä minus-ki unohtid, Tan’aine pästi kündlid. Nece oli hondomb kaiked. Vas’ka ei voind tirpta, konz naižed voikaba.
Ku sinä ed heitä voikud, ka minä otan oružjan i rikoimoi.
Tan’ka heiti voikun.
Min sinä, Vas’a! Ala voi!
Vas’ka mujušti, nügüd’ hän-ki voikaškandeb. Miše Tan’aine ei nägištaiži, hän pästi pän hänen ougale. Vas’ka ei hengitand-ki.
Ei tarbiž, Vas’a! Minä uskon. Kuled-ik? |– i hilläšti kingiti huled hänen korvanjurhe.
Toižel päiväl vihmui. koumenTan’aine, Sergei i Vas’ka, läksiba raudtestancijale. Vas’ka kandoi Tan’an sumkan. Sergei, miše ei telustada sebranikale i sizarele, se joksi edehepäi, se jäi tagana, se eci babarmoid.

Анатолии Петухов

Сить - таинственная река

русский
Можно было подумать, что Танька стояла в сенях: она появилась на пороге, едва Дарья с корзиной белья вышла из дому.
Ты бы хоть помог матери белье нести.
Так я же тебя ждал!
Ждал…Иди догоняй, а я уж посижу
Гусь догнал мать у скотного двора.
Давай помогу! — и взялся за ручку корзины.
Что ты, что ты! Унесу я Беги домой, беги!..
Но Гусь все-таки взял корзину и широким шагом стал спускаться к реке. Мать едва успевала за ним.
Деньги-то, поди, все истратил? спросила она.
Все. Четыре рубля осталось.
Дарья вздохнула. Ей казалось, что сын совсем напрасно купил ружье. Ну когда он будет ходить с ним? А деньги
Дак еще-то дадут сколько? Аль нет? — решилась спросить Дарья.
А как же! Аванс за полмесяца. А мы еще девять дней работали Да и премии будут
Хорошо бы так-то! Ведь одёжи надо купить Ты уж больше-то зря не трать, как получишь.
Разве я зря тратил? удивился Гусь.
Да нет Наперед говорю А чего же, раз ружье надосам заработал

Сколько еще получу, все тебе отдам.
Ну и ладно! успокоилась Дарья.
Они дошли до реки. Гусь положил корзину на камень, сказал:
Когда выполощешь, встречу.

Ой, полно не дело-то говорить! Будто белье не нашивала. Сама принесу!..
Танька сидела у окна.
Гусь сел к столу и только теперь заметил, что Танька не в духе. Она не мигая смотрела на свои ноги, а черные брови ее были сердито сдвинуты.
Ты завтра едешь? — спросил Гусь, хотя отлично знал, что она едет именно завтра, но спросил потому, что надо было что-то сказать.
Дура я, сегодня надо было уехать!
Почему? — встревожился Гусь.
Потому что ты обманываешь меня! — Зеленоватые Танькины глаза сверкнули холодно.
Я обманываю?!
Не я же!
Ты говори толком. В чем я тебя обманул? Когда?
Он смотрел ей в глаза, но Танька не отвела взгляда.
Ты помнишь, что мне обещал? Куда ты собирался после восьмого класса?..
Ну и что? — уже не так уверенно спросил Васька: он начал догадываться, в чем дело.
Сегодня был у нас Пахомов, и я слышала их разговор с отцом. И теперь я знаю, что у тебя на уме
Понимаешь, Таня, я тогда еще хотел с тобой поговорить
Но она не слушала его.
А я-то верила тебе, надеялась, что мы будем встречаться
Таня, послушай!..
Чего слушать, чего? "Из него толковый комбайнер выйдет"!.. — повторила она слова то ли отца, то ли Пахомова. Да если бы ты думал обо мне, ты бы на комбайн не пошел!
Между прочим, это главная работа, поняла? | — повторил он слова Прокатова.
Эх, ты!.. горько вздохнула Танька. Неужели ты не знаешь, что и в училище-то я из-за тебя пошла? Думала, год проучусь, а потом ты приедешь
Таня, я этого не знал!
— "Не знал"… Ты ничего не знал. Ты и обо мне уже забыл! Танька шмыгнула носом раз, другой, потом склонила голову и заплакала.
Это было самое страшное. Гусь не мог выносить, когда плакала мать, а тут плачет Танька. Лицо Гуся стало наливаться краской, потом кровь отхлынула, и он сказал чужим голосом:
Если ты не перестанешь… Если ты мне не веришь, я… я застрелюсь!.. — и сам чуть не заревел от жалости к Таньке, от жалости к самому себе.

Танька мгновенно перестала хныкать и испуганными, полными слез глазами уставилась на Гуся.
Ты что, Вася? Не смей
Гусь почувствовал, как защекотало в уголках глаз, и, чтобы Танька не увидела его слез, навалился грудью на стол и уронил голову на руки.
Танька вскочила, подошла к нему.
Вася, не надо! Я верю. Слышишь?
Она осторожно обняла его за шею и чуть-чуть, точно боясь обжечься, прикоснулась губами к его уху.
…На другой день так же моросил дождь. Танька, Сережка и Гусь втроем шли на станцию. Гусь нес Танькин чемоданчик, а Сережка, чтобы не мешать сестре и другу, то убегал вперед и швырял в Сить камешки, то лазил в малинниках, отыскивая редкие, еще не опавшие ягоды.