ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Caar Pirras i hänen koir

подкорпус: памятники письменности

Источник:
Om det Nord-Tschudiska språket, 1853, с. 7–10

Tsaar Pirras i hänen koir

Ei kudamos lidnas oli tsaar nimel Pirras, i hänel oli noor poig, kudamot kutsuttihe Paulaks. Pirras l’ubij hänt uhtei jalos, i pani hänele kolmed katsjad. Yks heis sööt’ häntast itsese rinthil, toine hänen pesetteli a kolmans katsui. Pirrasal oli muga-s’je sokol i koir, kudamoihi hän oli uhtei ohotnik, i l’ubij heitäse ei vähäl. Ei kudamol aigal tegihe Pirrasale erikada itsese tanhas itsese naisen ked, kudamon kutsuiba Aradeiaks. Hän jätti Paulaisen edel sanotuile kolmele katsjale, kudamoile pagisi, mis’e katsta hänt parembah. Siit-s’je pertis, kudamos Paulaine, oltihe i sokol i koir. Kons tsarevit’s uinois itsese kättudes, katsjad läksiba toishe perthe, mis’e ei bespokoida häntast itsese paginoil. Siihe aigha, kons perthe ni keta ei jäänud, läks’ salman al t’sogas-päi uhtei suur us’j, kudam siirtihe kättuden nost i laati söda lapsen. Sokol, kons nägist us’jan, trähnijhe, siit hän tolkais itsese nen’al koirat, kudamole hän andoi tedada, mis’e vardeitsis’ kättudes venujan p’enikäisen. Koir kut pigai nägist us’jan, kerdal skonkahti hänen päle i savodi hänen ked hambasteltase. Us’j puri koirat äi siois, a agjal koir oigensihe i söi n’etsän us’jan surmha-sai. Siihe aigha, kons koir i us’j hambasteltihesei, sorthe hö lapsen kättudes-päi maha, i sil kättudel kaigen hänen katteiba, a pert oli kaik rätustetud us’jan i koiran verel. Koir, kut pigai söi us’jan, panihe venuda kättudele. T’erävas siit mänthe sihe perthe katsjad. Kons nägistiba veren laval i koiran magades kättudel, tuli m’elele heilese, mis’e koir söi lapsen. Pöl’gastuttihe uhtei lujas i itkettihe verehisil kyyndlil. Yks heisäse jooks tsaritsan nost i sanui hänele, mis’e koir söi hänen l’ubiman poigan, kudamos-päi veri valoihe kaiket pertit möte. Tsarits kuulist mugoman abedahsen v’estin i kidastaskans kaikhe itsese äänhe oh! oh! Pirras kulisti äänen i jälgmäigi, kons nägisti itsese naisen vähäl hengel, staraihe, kut pidab antta hänele abut. Kons hän tuli meelhe, hän kysui hänt, mi hänele tegihe. Kut pigai tedist kaigen, t’erävas käralsihe itsese kothe, i kons tuli sihe perthe, kudamos oli p’enikaine, tol’ko koir nägist hänen, sil t’sasul hänen nost tuli, lastiskansihe i osutteli hänele händal itsese ihastusen. Siit tsarits sanui tsarile: "riko sitä prokl’atajat koirat surmha-sai; hän kaigen tegi meile n’etsän b’edan. Siit Pirras fatij itsesä m’etsin i t’sapoi koiran kahteks, i siit rubettihe katsmaha, kus-päi n’etsä veri läksi. Jälgmäigi nägistiba us’jan, kudam venui laval kättut vast. Tsaar katselihe hänen uhtei hyvas i nägisti hänel äi ranuit, mugas’je i koiral nägisti äiat heiase, kudamot us’j hänele hambasteli. Siit tedisti Pirras, mi vigata rikoi itsese l’ubiman koiran, i kons libuttiba kättuden, n’etsän p’enikoisen poigan löysiba hänen al eläban.
Х

Caar Pirras i hänen koir

вепсский
Старописьменный вепсский
Ei kudamos lidnas oli caar nimel Pirras, i hänel oli noor poig, kudamot kucuttihe Paulaks. Pirras l’ubii hänt uhtei jalos, i pani hänele kolmed kacjad. Üks heis sööt’ häntast icese rinthil, toine hänen pesetteli a kolmans kacui. Pirrasal oli muga-že sokol i koir, kudamoihi hän oli uhtei ohotnik, i l’ubii heitäse ei vähäl. Ei kudamol aigal tegihe Pirrasale erikada icese tanhas icese naisen ked, kudamon kucuiba Aradeiaks. Hän jätti Paulaisen edel sanotuile kolmele kacjale, kudamoile pagisi, miše kacta hänt parembah. Siit-že pertis, kudamos Paulaine, oltihe i sokol i koir. Kons carevič uinois icese kättudes, kacjad läksiba toishe perthe, miše ei bespokoida häntast icese paginoil. Siihe aigha, kons perthe ni keta ei jäänud, läks’ salman al čogas-päi uhtei suur už, kudam siirtihe kättuden nost i laati söda lapsen. Sokol, kons nägist užan, trähnijhe, siit hän tolkais icese nenal koirat, kudamole hän andoi tedada, miše vardeicis’ kättudes venujan penikäisen. Koir kut pigai nägist užan, kerdal skonkahti hänen päle i savodi hänen ked hambasteltase. Už puri koirat äi siois, a agjal koir oigensihe i söi necän užan surmha-sai. Siihe aigha, kons koir i už hambasteltihesei, sorthe hö lapsen kättudes-päi maha, i sil kättudel kaigen hänen katteiba, a pert oli kaik rätustetud užan i koiran verel. Koir, kut pigai söi užan, panihe venuda kättudele. Terävas siit mänthe sihe perthe kacjad. Kons nägistiba veren laval i koiran magades kättudel, tuli melele heilese, miše koir söi lapsen. Pöl’gastuttihe uhtei lujas i itkettihe verehisil küündlil. Üks heisäse jooks carican nost i sanui hänele, miše koir söi hänen l’ubiman poigan, kudamos-päi veri valoihe kaiket pertit möte. Caric kuulist mugoman abedahsen vestin i kidastaskans kaikhe icese äänhe oh! oh! Pirras kulisti äänen i jälgmäigi, kons nägisti icese naisen vähäl hengel, staraihe, kut pidab antta hänele abut. Kons hän tuli meelhe, hän küsui hänt, mi hänele tegihe. Kut pigai tedist kaigen, terävas käralsihe icese kothe, i kons tuli sihe perthe, kudamos oli penikaine, tol’ko koir nägist hänen, sil časul hänen nost tuli, lastiskansihe i osutteli hänele händal icese ihastusen. Siit caric sanui carile: "riko sitä prokl’atajat koirat surmha-sai; hän kaigen tegi meile necän bedan. Siit Pirras fatii icesä mecin i čapoi koiran kahteks, i siit rubettihe kacmaha, kus-päi necä veri läksi. Jälgmäigi nägistiba užan, kudam venui laval kättut vast. Caar kacelihe hänen uhtei hüvas i nägisti hänel äi ranuit, mugaže i koiral nägisti äiat heiase, kudamot už hänele hambasteli. Siit tedisti Pirras, mi vigata rikoi icese l’ubiman koiran, i kons libuttiba kättuden, necän penikoisen poigan löüsiba hänen al eläban.

Царь Пиррас и его пёс

русский
В некотором городе был царь по имени Пиррас, и был у него младший сын по имени Павел. Пиррас очень любил его и приставил к нему трёх кормилиц. Одна из них кормила его грудью, другая мыла, а третья присматривала за ним. Были у Пирраса также сокол и пёс, до которых он был большой охотник, и любил которых не меньше. Через некоторое время Пиррасу случилось отлучиться со двора с женой, которую звали Арадеей. Он оставил Павла с тремя кормилицами, которым он велел присмотреть за ним получше. В той же комнате, где находился Павел, находились также сокол и пёс. Когда царевич спал в своей колыбели, кормилицы ушли в другую комнату, чтобы не беспокоить его своим говором. В то время, когда в комнате никого не осталось, из-под стены, из угла, выползла большая змея, которая подползла ближе к колыбельке и задумала съесть ребёнка. Сокол, увидев змею, испугался, но затем ударил своим клювом пса, чем дал знать, чтобы тот охранял малыша, лежащего в кроватке. Пёс, как только увидел змею, прыгнул на неё и начал кусать. Змея укусила пса во многие места, но в конце концов пёс победил и загрыз эту змею насмерть. В то время, когда пёс и змея кусали друг друга, они вытолкнули ребёнка с кроватки на пол и полностью закрыли его этой кроваткой, а вся комната была запятнана кровью змеи и пса. Пёс, как только съел змею, улёгся на колыбельку. Вскоре после этого в комнату вошли кормилицы. Увидев кровь на полу и собаку, спящую на кроватке, они подумали, что пёс съел ребёнка. Они очень испугались и заплакали кровавыми слезами. Одна из них побежала к царице и сказала ей, что пёс съел её любимого сына, кровь которого разлилась по всей комнате. Царица, услышав такую печальную новость, начала кричать во весь голос: "Ох! Ох!" Пиррас услышал плач и потом, увидев свою жену в слабости духа, стал думать, как ей помочь. Придя в себя, он спросил, что с ней случилось. Как только он всё узнал, то помчался домой, где был малыш; только пёс увидел его – тотчас подбежал к нему, начал ластиться и показал свою любовь хвостом. Тогда царица сказала царю: "Убей эту проклятую собаку; это она натворила с нами столько бед". Тогда Пиррас выхватил свой меч и разрубил собаку надвое, и тогда они стали смотреть, откуда шла кровь. Наконец, они увидели змею, которая лежала на полу рядом с кроваткой. Царь очень внимательно посмотрел и увидел на ней множество ран, а также на псе, куда его укусила змея. Так Пиррас понял, что убил свою любимую собаку напрасно, и когда они подняли колыбельку, то нашли под ней живого мальчика.
Х
Сайт создан сотрудниками Карельского научного центра Российской академии наук
Вы можете свободно использовать материалы нашего сайта и делиться ими, главное — указать авторство и ссылку на наш ресурс.
Подробнее о лицензии CC BY 4.0
© VepKar. Открытый корпус вепсского и карельского языков