VepKar :: Texts

Texts

Return to list | edit | delete | Create a new | history | Statistics | ? Help

Suaharuo himottau

Suaharuo himottau

Karelian Proper
Tolmachi
Oi. Midä elettih? Ka täššä juablokka oli issutettu, pellot. Voinan jälgie ev midä šyvvä. Niin ka lumi šulau, Lidanke lähemmä, kylmännyttä juablokkua keriämmä. Da muamo juablokkalep’oškua paisto. Ka midä šöimmä. Žentäh nyt kaikki i kivissetäh. Eigo šua
Muissan, muamo läksi tänne, Tverih, tabakalla torguimah. Evlun. Missä? Kolhozoissa ei annettu dengua. I toi suaharuo, ka tämänmuozie paloida, ei pikkarazie, šuurie. Lageh Ka tuala oli No ei täššä koissa. Täššä, miun kodi ev edähänä. Matičalla oli nuagla. Šinne riputti, štobi mie en šöis’ suaharoloida. A miula ka i himottau suaharuo. Vahnemmat jo kuolluot oldih. Možet bit’ pervoizih läksin. Uhvatalla šain šene suaharot. Da, diedo oli elošša, tuaton tuatto, diedo. Diedo tuli. Storožana ruado, melliččiä, tädä kladovoloida storožuičči. Diedo tulou, a mie iten. Suaharuo šain, a riputtua-to miula ei šua. Ka i issun i iten. Hiän šano Tuli da i šanou: "Midä itet?" Lau: "Muamo tulou, milma rubieu pergamah." "Mintän?" "Ka, – lau, – šain suaharot. Otin palazen, kivie vaš. Nu, ka moni palas’t’a oli. Lau, – Suaharuo himotti, šöin, a riputtua ei šua." "Elä ite, elä ite. Ana mie riputan. Muamollaš emmä šano." Ka kuh tabah. A nyt lapšilla ei tiijetä midä i andua. Kaikenualas’t’a

Сахара хочется

Russian
Ой. Как жили? Вот здесь картошка была посажена, поля. После войны нечего было есть. Так вот снег тает, с Лидой пойдем, мороженную картошку собираем. И мама картофельные лепешки пекла. Вот что ели. Поэтому сейчас все и болит. Можно ли...
Помню, мама отправилась сюда, в Тверь, табаком торговать. Не было. Где? В колхозах денег не давали. И привезла сахара, вот такие кусочки, немаленькие, большие. На потолок... Вот там был... Но не здесь в доме. Здесь, мой дом недалеко. В матице был гвоздь. Туда повесила, чтобы мы не съели сахар. А мне вот и захотелось сахара. Старшие уже умерли. Я, может быть, в первые (классы) пошла. Ухватом достала этот сахар. Да, дедушка был жив, отец отца, дед. Дедушка пришел. Сторожем работал, мельницу, те кладовые сторожил. Дед пришел, а я плачу. Сахар достала, а повесить-то не могу. Вот сижу и плачу. Он сказал... Пришел и сказал: "Что плачешь?" Дескать: "Мама придет, будет меня хлестать." "Почему?" "Вот - мол - достала сахар. Взяла кусочек, как камень. Ну, вот несколько кусочков было. - Мол, - Сахара хотелось, съела, а повесить не могу." "Не плачь, не плачь. Давай я повешу. Маме не скажем." Вот как. А сейчас детям не знают, что и дать. Всякого...