Jumalan varma lupauš
карельский: собственно карельское наречие
Новописьменный севернокарельский
13 Antuas's'a Aprahamilla lupaukšen Jumala pošiutu omalla nimelläh, šentäh kun ei ollun ketänä šuurempua, kenen nimellä Hiän ois pošiutun. 14Jumala lupasi Aprahamilla: "Mie plahoslovin šilma hyvistähyvin šuurešti ta annan šiula äijälti jälkiläisie".
15Ta kun Aprahami käršivällisešti vuotti, niin hiän šai, mitä hänellä oli luvattu.
16Ihmiset pošiuvutah kenennih iččieh šuuremman nimellä. Pošiutumini lujittau as's'an ta lopettau kaikki heijän kiissat.
17 Juuri šentäh Jumala niise pošiutu, jotta lujittua oma lupauš. Hiän tahto tällä varmalla tavalla näyttyä niillä, kellä lupauš oli annettu, jotta Hänen piätöš ei muutu. 18Noissa kahešša muuttumattomašša as's'ašša, lupaukšešša ta pošiutumisešša, Jumala ei voi valehella. Šentäh myö, Hänen šuojah puannehet, voimma aivan varajamatta pityä kiini šiitä toivošta, mi on meilä annettu. 19Tämä toivo on miän elämän juakkeri, luja ta varma. Še mänöy jumalankojin saviessan läpi kaikistapyhimpäh. 20 Šinne mäni Iisussa miän iellä, konša Häneštä tuli ilmasenikuni Ylipappi, šemmoni kuin Melhisedekki.
Послание ап. Павла к Евреям. 6:13-20
русский
13 Бог, давая обетование Аврааму, как не мог никем высшим клясться, клялся Самим Собою, 14 говоря: истинно благословляя благословлю тебя и размножая размножу тебя.
15 И так Авраам, долготерпев, получил обещанное.
16 Люди клянутся высшим, и клятва во удостоверение оканчивает всякий спор их.
17 Посему и Бог, желая преимущественнее показать наследникам обетования непреложность Своей воли, употребил в посредство клятву, 18 дабы в двух непреложных вещах, в которых невозможно Богу солгать, твердое утешение имели мы, прибегшие взяться за предлежащую надежду, 19 которая для души есть как бы якорь безопасный и крепкий, и входит во внутреннейшее за завесу, 20 куда предтечею за нас вошел Иисус, сделавшись Первосвященником навек по чину Мелхиседека.