ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | История изменений | Статистика | ? Помощь

Šuurie ušonmiehie ta -naisie

Šuurie ušonmiehie ta -naisie

карельский: собственно карельское наречие
Новописьменный севернокарельский
1Uško antau varmuon šiitä, jotta šuamma šen, mitä toivomma. Še auttau meitä näkömäh šen, mi on vielä näkymätöin.

2Jumala hyväkšy ammuin elänehet tuatot heijän ušon vuokši.

3Ušon avulla myö maltamma, jotta muailma on luajittu Jumalan šanalla: näkyvä on šyntyn näkymättömäštä.

4Avelin ušon vuokši hänen uhri oli Jumalan šilmissä parempi kuin Kainin. Jumala otti vaštah Avelin lahjat, ta näin Aveli šai tovissukšen šiitä, jotta hiän kelpuau Jumalalla. Ušon kautti Aveli pakajau meilä vieläi kuoltuo.

5 Ušon vuokši otettih Jenoh pois muan piältä kuolomua näkömättä. "Häntä enämpi ei ollun, šentäh kun Jumala otti hänet luokšeh". Niätšen jo ennein hänen pois ottamista häneštä tovissettih, jotta hiän oli elän Jumalan mielen mukasešti.

6A ilmain uškuo kenkänä ei ole Jumalan mielen mukani. Šen, ken aštuu Jumalan eteh, on ušottava, jotta Jumala on olomašša ta jotta Hiän makšau palkan niillä, ket ečitäh Häntä.

7 Uško šai Noijan tottelomah Jumalua, konša hiän šai tiijon šiitä, mi ei vielä näkyn. Hiän rakenti šuuren laivan, ta šiinä hänen koko pereh pelaštu. Hänen uško suuti [koko] epäuškosen muailman ta anto hänellä ičelläh uškojilla kuulujan perinnön, šen, jotta Jumala hyväkšy hänet.

8Uško šai Aprahamin tottelomah Jumalan kuččuo ta lähtömäh šiih muah, min Jumala oli luvannun hänellä perintömuakši. Hiän läksi matkah, vaikka ei tietän, kunne oli mänöššä.

9Šentäh kun Aprahami uško, hiän ašettu elämäh hänellä luvattuh muah niin kuin vierahah muah ta eli šielä šatroissa. Šamoin elettih Issakka ta Juakko, kumpasilla niise oli luvattu še mua. 10Aprahami vuotti šitä linnua, mi on rakennettu lujalla pohjalla ta min Jumala Iče on mieleššäh kuvitellun ta luatin.

11 Ušon voimalla Aprahamin naini Sarra šai lapšen, vaikka oli lapšetoin ta vaikka lapšenšuajakši oli jo liijan vanha. Hiän kun tuumaičči, jotta Jumala, lupaukšen antaja, on luotettava.

12 Šentäh Aprahami, yksi ainut mieš, kumpasen mieškunto oli jo šammun, šai jälkiläisie yhtä äijän kuin on taivahašša tähtijä, yhtä luvuttomašti kuin on meren rannalla hiekkajyväsie.

13 Uškojina nämä kaikki kuoltih. Šitä, mi heilä oli luvattu, hyö ei šuatu. Hyö oli vain loittuota nähty še ta tervehitty šitä ilomielin. Hyö šanottih iččieh vierahiksi ta muuttolaisiksi tämän muan piällä. 14Ne, ket paissah näin, näytetäh, jotta hyö ollah kotimuan ečošša.

15Kun heijän mieleššä ois ollun še mua, mistä hyö oli lähetty, niin oishan hyö voitu myöštyö šinne. 16Ka eipähän, hyö vuotettih parempua, taivahaista kotimuata. Šentäh Jumala ei häpie šitä, jotta Häntä kučutah heijän Jumalakši. Onhan Hiän heitä varoin jo varuštan valmehen linnanki.

17 Jumala tahto nähä, tottelouko Aprahami Häntä, ta šentäh käški Aprahamin tuuvva uhriksi poikah Issakan. Uško šai Aprahamin tottelomah, ta niin hiän oli valmis uhruamah ainuon pojan, vaikka oli jo šuanun lupaukšet jälkiläisistä. 18Hänellä niätšen oli šanottu jotta: "Issakan jälkiläisie šanotah šiun lapšiksi".

19Aprahami tuumaičči, jotta Jumala voit noššattua kuollehenki. Šentäh hiän šaiki pojan jälelläh, kuollehista noušomisen einušmerkkinä.

20Šentäh kun Issakka uško, niin tulija aika mieleššä hiän plahoslovi omat pojat Juakon ta Isavan.

21Šentäh kun Juakko uško, niin hiän kuoloman iellä plahoslovi Joosefin molommat pojat ta moliutu šauvah nojaten.

22Šentäh kun Joosefi uško, niin hiän kuoloman läheteššä pakasi šiitä, jotta Israelin kanša lähtöy myöhemmin Jegiptistä. Hiän šano, mitä hänen luilla pitäy šilloin ruatua.

23Uško šai Moissein vanhemmat pitämäh poikua peitošša kolme kuukautta šyntymän jälkeh. Lapši oli heijän šilmissä hyvin kaunis, eikä hyö varattu faraonin käškyö, jotta pitäy tappua israelilaisien poikalapšet.

24Faraonin tytär otti Moissein pojakšeh. No šentäh kun Moissei uško, niin hiän ruavahakši tultuo ei tahton, jotta häntä kučuttais faraonin tyttären pojakši. 25Moisseista oli parempi käršie muokkie yheššä Jumalan rahvahan kera, kuin šuaha riähäštä lyhytaikaista iluo. 26Hiän niät piti Hristossan tähen tulijua huikieta šuurempana pohasvuona kuin koko Jegiptin uartehie, šentäh kun näki tulijan palkinnon.

27Ušon vuokši Moissei läksi Jegiptistä faraonin vihua varajamatta. Hiän niin kuin ois nähnyn Näkymättömän, ta šentäh pisy lujana.

28Šentäh kun hiän uško, hiän ennein Israelin rahvahan Jegiptistä lähtyö pani alkuh Äijänpäivän vieton. Hiän käški heijän voitua verellä ovipielet, jotta anheli, kumpani tuli tappamah jegiptiläisien perehien enšimmäiset lapšet, ei koškis israelilaisien lapših.

29Ušon voimalla israelilaiset kulettih Ruškien meren yli niin kuin kuivua muata pitin, ka šamua yrittyässä jegiptiläiset upottih.

30 Ušon voimašta šorruttih Jerihonin linnanšeinät, konša Israelin rahvaš oli kiertän niijen ympäri šeiččemen päivyä.

31 Šentäh kun huoranaini Raava uško, hiän otti hyvinä vierahina vaštah israelilaiset tiijuštelijat (ta neuvo heitä pakenomah linnašta toista tietä). Näin hiän pelaštu kuolomašta yheššä tottelomattomien kera.

32 Mitäpä täh vielä lisyäsin? Miulta loppuis aika, kun rupiesin šanelomah Keteonista, Varakista, Samsonista ta Jeffašta, Tuavitašta, Samuilista ta (toisista) Jumalan viessintuojista. 33 Ušon voimalla hyö voitettih valtakuntie. Ušon voimalla hyö ruattih šitä, mitä Jumala tahto, ta šuatih, mitä Jumala oli luvannun. Hyö typettih leijonoilta turpa, 34šammutettih roihuva tuli ta puattih miekan lyöntijä. Hyö oltih heikkoja, ka voimissuttih. Heistä tuli väkövie šoturija, hyö ajettih pois vihollisen šotajoukot. 35 Eryähät naiset šuatih kuollehet omahiset elävinä jälelläh. Monie kivutettih kuolomah šuate. Hyö ei otettu vaštah heilä tarittuo piäšentyä, šentäh kun tahottih kuollehista nouštuo piäššä parempah elämäh kuin heijän muokkuajat. 36Toisie ivual'tih ta ruoškittih, pantih vieläi rautoih ta tyrmäh. 37Heitä kivitettih kuolijiksi, heitä šahattih kahtie, kivutettih, šurmattih miekalla iskien. Hyö jouvuttih kulekšimah lampahan ta kosannahkat vuatteina, hyö käršittih puutetta, heitä ahissettih ta piekšettih. 38Hyö oltih liijan hyvie täh muailmah, ta niin heijän piti kulekšie tyhjäššä muašša ta vuaroilla, elyä kallivokoloissa ta muakuopissa.

39 Kaikista näistä ihmisistä on heijän ušon tähen annettu Pyhissä Kirjutukšissa hyvä tovissuš. No šitä, min Jumala on luvannun, hyö ei vielä šuatu. 40 Jumala niät kun on varuštan meitä varoin vielä parempua, ta tahto, jotta šitä parempua hyö ei šuaha ilmain meitä.

Послание ап. Павла к Евреям. 11:1-40

русский
1 Вера же есть осуществление ожидаемого и уверенность в невидимом.

2 В ней свидетельствованы древние.

3 Верою познаём, что веки устроены словом Божиим, так что из невидимого произошло видимое.

4 Верою Авель принес Богу жертву лучшую, нежели Каин; ею получил свидетельство, что он праведен, как засвидетельствовал Бог о дарах его; ею он и по смерти говорит еще.

5 Верою Енох переселен был так, что не видел смерти; и не стало его, потому что Бог переселил его. Ибо прежде переселения своего получил он свидетельство, что угодил Богу.

6 А без веры угодить Богу невозможно; ибо надобно, чтобы приходящий к Богу веровал, что Он есть, и ищущим Его воздает.

7 Верою Ной, получив откровение о том, что еще не было видимо, благоговея приготовил ковчег для спасения дома своего; ею осудил он (весь) мир, и сделался наследником праведности по вере.

8 Верою Авраам повиновался призванию идти в страну, которую имел получить в наследие, и пошел, не зная, куда идет.

9 Верою обитал он на земле обетованной, как на чужой, и жил в шатрах с Исааком и Иаковом, сонаследниками того же обетования; 10 ибо он ожидал города, имеющего основание, которого художник и строитель Бог.

11 Верою и сама Сарра (будучи неплодна) получила силу к принятию семени, и не по времени возраста родила, ибо знала, что верен Обещавший.

12 И потому от одного, и притом омертвелого, родилось так много, как много звезд на небе и как бесчислен песок на берегу морском.

13 Все сии умерли в вере, не получив обетований, а только издали видели оные, и радовались, и говорили о себе, что они странники и пришельцы на земле; 14 ибо те, которые так говорят, показывают, что они ищут отечества.

15 И если бы они в мыслях имели то отечество, из которого вышли, то имели бы время возвратиться; 16 но они стремились к лучшему, то есть к небесному; посему и Бог не стыдится их, называя Себя их Богом: ибо Он приготовил им город.

17 Верою Авраам, будучи искушаем, принес в жертву Исаака и, имея обетование, принес единородного, 18 о котором было сказано: в Исааке наречется тебе семя.

19 Ибо он думал, что Бог силен и из мертвых воскресить, почему и получил его в предзнаменование.

20 Верою в будущее Исаак благословил Иакова и Исава.

21 Верою Иаков, умирая, благословил каждого сына Иосифова и поклонился на верх жезла своего.

22 Верою Иосиф, при кончине, напоминал об исходе сынов Израилевых и завещал о костях своих.

23 Верою Моисей по рождении три месяца скрываем был родителями своими, ибо видели они, что дитя прекрасно, и не устрашились царского повеления.

24 Верою Моисей, придя в возраст, отказался называться сыном дочери фараоновой, 25 и лучше захотел страдать с народом Божиим, нежели иметь временное греховное наслаждение, 26 и поношение Христово почел бо́льшим для себя богатством, нежели Египетские сокровища; ибо он взирал на воздаяние.

27 Верою оставил он Египет, не убоявшись гнева царского, ибо он, как бы видя Невидимого, был тверд.

28 Верою совершил он Пасху и пролитие крови, дабы истребитель первенцев не коснулся их.

29 Верою перешли они Чермное море, как по суше, — на что покусившись, Египтяне потонули.

30 Верою пали стены Иерихонские, по семидневном обхождении.

31 Верою Раав блудница, с миром приняв соглядатаев (и проводив их другим путем), не погибла с неверными.

32 И что еще скажу? Недостанет мне времени, чтобы повествовать о Гедеоне, о Вараке, о Самсоне и Иеффае, о Давиде, Самуиле и (других) пророках, 33 которые верою побеждали царства, творили правду, получали обетования, заграждали уста львов, 34 угашали силу огня, избегали острия меча, укреплялись от немощи, были крепки на войне, прогоняли полки чужих; 35 жены получали умерших своих воскресшими; иные же замучены были, не приняв освобождения, дабы получить лучшее воскресение; 36 другие испытали поругания и побои, а также узы и темницу, 37 были побиваемы камнями, перепиливаемы, подвергаемы пытке, умирали от меча, скитались в ми́лотях и козьих кожах, терпя недостатки, скорби, озлобления; 38 те, которых весь мир не был достоин, скитались по пустыням и горам, по пещерам и ущельям земли.

39 И все сии, свидетельствованные в вере, не получили обещанного, 40 потому что Бог предусмотрел о нас нечто лучшее, дабы они не без нас достигли совершенства.