Oli enne ukko da akku
        
        
        Livvi
                
Syamozero
                
      
             Oli enne ukko da akku. Heil oli tytär da poigu. Eletäh ei bohatal i omua ruaduo ruatah. Tytär kazvaw, i tullah sulahaizet. Neidine on yksinäh kois, a pereh ollah kai ruavol, ken kuzgi. Kyzytäh neidizel:
 – Kuzbo on tuattas? 
 
 Neidine latettu myö kävelöw, ruadoloi ruadaw, iče sanow:
 – Tuatto edehpäi da tagazin kävelöw. 
 – Kuzbo on muamas? – kyzytäh. 
 – Muamo mulloi muhoittelih, tänävuon itketteleh, – neidine vastuaw. 
 – Kus on velli? – kyzytäh. 
 Neidine vastuaw:
 – Velli tyhjäl tottu on suamas. 
 – A midäbo sinä iče ruat? – kyzytäh sulahaizet. 
 – Minä, – sanow, – tuhkusovat randah kuavoin – lähtien pardahal, ei mendy tuhkat lähtieh, a minä lähtieh potkain. 
 
 Sulahaizet ni midä ei voidu selgieh dieluo suaha i muga iäre lähtiettih. 
 Mennäh sulahaizet rinnal susiedalluo. Susiedan akkua pagizutetah i paistah susiedan akal net sanat, midä neidine heil sanoi, i kyzytäh: 
 – Kus häi nengoizet tiedämizet sai? 
 
 Sueiedan akkua työtäh neidizel kyzymäh, midä häi nengomil sanoil tahtoi sanuo. Akku menöw, kyzyw kai čakkavuon kel:
 – Midä sinä nenga sulahaizet otkuažit i olit? Kus tuattos on? 
 Neidine sanow:
 – Tuatto on kyndämäs: ies da tagazin kävelöw. 
 – Kuzbo muamas? – akku kyzyw. 
 – Muamo lastu suamas. Mulloi, – sanow, – täh aigah nagroitteli, a nygöi itkettelöw. 
 
 – Velli kus on? – akku kyzyw. 
 – Velli ongel kalua suaw, – neidine sanow, – ongihäi tyhjy on – se kalua suaw, ga todeh menöw. 
 – A omas ruavot miksebo nenga sanoit? – akku kyzyw. 
 Neidine sanow:
 – Rannas vezi on šemakku, ga voijah tiediä: subhaizil ei čuajuo kiehu, en keittänyh. 
 
 Lähtöw akku i sanelow sulahaizil net sanat. Sulahaine vie enemmän mieldyw. Mennäh susiedah i sinne kučutah neidisty. 
 Neidine menöw sinne. Briha rubiew kyzymäh:
 – Kus sinä nengomat sanat otit? Eigo neidine rubies tulemah? 
 
 Neidine vastuaw:
 – N’eroniemen n’okkaizes hoš lienen jiännyh, ga Sanasuareksuos en jiännyh! 
 A iče astuw kodih, da sulahaizet iäre. Ei mene, dai ei mene, vaiku sanoi ozualow.   
      
            
 
                       
            
            
            
        [Невестины загадки]
    
        Russian
    
      
        Были когда-то старик и старуха. У них были дочь и сын. Живут небогато и своим делом занимаются. Дочь подрастает, и приходят сваты [букв: женихи]. Девушка одна дома, а вся семья на работе, кто где. Спрашивают у девушки:
 – Где твой отец? 
 
 Девушка по избе ходит, свои дела справляет, сама говорит:
 – Отец взад и вперед ходит. 
 – Где же твоя мать? – спрашивают. 
 – Мать в прошлом году смеялась, в этом году плачет, – девушка отвечает. 
 – Где брат? – спрашивают. 
 Девушка отвечает:
 – Брат пустым добро добывает. 
 – А что же ты сама делаешь? – спрашивают сваты. 
 – Я, – говорит, – белье с золой вывалила на берег – на край родника, зола не упала в воду, так я ногой в родник пнула. 
 
 Сваты ничего не могли понять и ни с чем ушли. 
 Зашли сваты к соседу. С женой соседа поговорили и пересказывают жене соседа, что девушка им говорила, и спрашивают:
 – Откуда она такие премудрости взяла? 
 
 Посылают жену соседа к девушке спросить, что она этими словами хотела сказать? Женщина идет [к ней], спрашивает, поругивая ее:
 – Что же ты таким сватам отказала? Где твой отец? 
 Девушка говорит:
 – Отец пашет, взад и вперед ходит. 
 – А где же мать? – женщина спрашивает. 
 – Мать пошла рожать. В прошлом году, – говорит, – в это время смеялась, а теперь плачет. 
 
 – Брат где? – женщина спрашивает. 
 – Брат удит, – девушка говорит, – крючок ведь пустой, а если рыба прицепится, добро и будет. 
 – А про свою работу почему так сказала? – женщина спрашивает. 
 Девушка говорит:
 – У берега вода мутная, пусть знают, что сватам чаю не будет, не кипятила. 
 
 Идет женщина и пересказывает сватам ее слова. Жениху еще больше понравилась девушка. Заходят к соседу и зовут девушку. Девушка идет туда. Жених начинает расспрашивать:
 – Откуда ты такие слова взяла? Может, девушка выйдет [замуж]? 
 
 Девушка отвечает:
 – Хоть я и не очень умна, зато на язык остра [букв: хоть мыс Разума и миновала, зато до острова Острословия доплыла]. 
 А сама пошла домой, и сваты – прочь. Не идет [замуж] и не идет, только сказать сумела.