ВепКар :: Тексты

Тексты

Вернуться к списку | редактировать | удалить | Создать новый | Статистика | ? Помощь

Mužik i reboi

подкорпус: фольклорные тексты, памятники письменности

жанр: сказка

Источник:
Om det Nord-Tschudiska språket, 1853, с. 10–12

Musʼjik i reboi

Mus’jik ajoi kalan ked, kalat lat’s täys. Ajoi, ajoi, dorogan laptas lumes venub reboi. Hän, reboi, heitanusei muitei kooljaks. Mus’jik ot’ n’etsän reboin i dumaib, mi-s’e hän kolij, pani kalalat’shu, ajab dorogat möte. A reboi sigä-päi ot’ kalan kaigen i rojib dorogat möte lumele. Itse pageni jälgmäiseks i lat’sun mööst entseks katei. Mus’jik tuli kotihe, itsese akale sanob: "minä, ak, olin i ostin odvad uhtei kalad, i völ dorogal löysin suren uhtei reboin kooljan, astuske katsuhtamaha!" Mäntihe i tultihe saraile, avaitihe lat’sun, lat’sus ei leent ni reboit ni kalat.
N’etsä reboi, kut oli kalad dorogale rojint i itse uidint, mäni, kalan kaigen dorogat möte keräis i vöi n’etsän kalan nagriskoopha. Tuli sihe händikas, kysub reboil: "min sinä komaine sööt?" Reboi sanob: "söön minä kalat." Händikas mööst kysub hänel: "kus otit sä n’etsän kalan?" Reboi pagis’: "oi sie komaine, sie komaine, minä kun olin d’erevn’as, i istuimoi, istuimoi lähtken reunale, i händan sinne päästin lähtkehe, i ongitin kalat, i händha tartui uhtei äi kalat, sen minä i söön. Mäneske i sinä, komaine, d’erevn’ahan, istte lähtken reunale, händ päästa lähtkehe i pidä sigä hätk uhtei! Hot hö kalad liikuteltais händas, sinä händat ala ota!"
Mani händikas, muga i radoi, kut reboi nevoi, istuihe lähtken reunale, händan pääst’ lähtkehe. I irdal suur uhtei pakaine, i händikahal händan lähtkehe kylmi, mis’e agjal händat ei voi otta. Naised tultihe vedele i otettihe händikast korondoil panta i lötihe händast uhtei jalos. Händikas kun akois pageni, händ lähtkehe jäi, sinne katteis. Kuni n’ene akad oltihe vedel, n’etsä reboi tuli naisten perthe, i naisil stolal kyrsit segoitetud patha; n’etsän reboi raasmestan söi, i padan kumois itselese päha, i jookseskans mööst dorogat möte metsha. I dorogal homais hän händikahan, kudam jooksob händata i vongub. Reboi hänel kysui: "händan kuna sinä jätit, komaine, kun silai händat ei le?" N’etsä händikas reboile p’enitseskans: "sä mintai käskit d’erevn’aha isttase lähtken reunale, minä kuin istuimoi, i händan milai lähtkehe kylmi, i sil aigal tultihe naised vedele i mintai lötihe korondoil pool surmha-sai, otva itse uidin." N’etsä reboi sanui händikahale: "i mintäi katsoske, komaine, muga-s’je lööthe, kun minä tulin sintai d’erevn’aha vardeitsemaha; katso milai pään murettihe kaigen."
Х

Mužik i reboi

вепсский
Старописьменный вепсский
Mužik ajoi kalan ked, kalat lač täüs. Ajoi, ajoi, dorogan laptas lumes venub reboi. Hän, reboi, heitanusei muitei kooljaks. Mužik ot’ necän reboin i dumaib, mi-še hän kolii, pani kalalačhu, ajab dorogat möte. A reboi sigä-päi ot’ kalan kaigen i rojib dorogat möte lumele. Ice pageni jälgmäiseks i lačun mööst enceks katei. Mužik tuli kotihe, icese akale sanob: "minä, ak, olin i ostin odvad uhtei kalad, i völ dorogal löüsin suren uhtei reboin kooljan, astuske kacuhtamaha!" Mäntihe i tultihe saraile, avaitihe lačun, lačus ei leent ni reboit ni kalat.
Necä reboi, kut oli kalad dorogale rojint i ice uidint, mäni, kalan kaigen dorogat möte keräis i vöi necän kalan nagriskoopha. Tuli sihe händikas, küsub reboil: "min sinä komaine sööt?" Reboi sanob: "söön minä kalat." Händikas mööst küsub hänel: "kus otit sä necän kalan?" Reboi pagiš: "oi sie komaine, sie komaine, minä kun olin derevn’as, i istuimoi, istuimoi lähtken reunale, i händan sinne päästin lähtkehe, i ongitin kalat, i händha tartui uhtei äi kalat, sen minä i söön. Mäneske i sinä, komaine, derevn’ahan, istte lähtken reunale, händ päästa lähtkehe i pidä sigä hätk uhtei! Hot hö kalad liikuteltais händas, sinä händat ala ota!"
Mani händikas, muga i radoi, kut reboi nevoi, istuihe lähtken reunale, händan pääst’ lähtkehe. I irdal suur uhtei pakaine, i händikahal händan lähtkehe külmi, miše agjal händat ei voi otta. Naised tultihe vedele i otettihe händikast korondoil panta i lötihe händast uhtei jalos. Händikas kun akois pageni, händ lähtkehe jäi, sinne katteis. Kuni nene akad oltihe vedel, necä reboi tuli naisten perthe, i naisil stolal kürsit segoitetud patha; necän reboi raasmestan söi, i padan kumois icelese päha, i jookseskans mööst dorogat möte mecha. I dorogal homais hän händikahan, kudam jooksob händata i vongub. Reboi hänel küsui: "händan kuna sinä jätit, komaine, kun silai händat ei le?" Necä händikas reboile peniceskans: "sä mintai käskit derevn’aha isttase lähtken reunale, minä kuin istuimoi, i händan milai lähtkehe külmi, i sil aigal tultihe naised vedele i mintai lötihe korondoil pool surmha-sai, otva ice uidin." Necä reboi sanui händikahale: "i mintäi kacoske, komaine, muga-že lööthe, kun minä tulin sintai derevn’aha vardeicemaha; kaco milai pään murettihe kaigen."

Мужик и лиса

русский
Ехал мужик с рыбой, полная бочка рыбы. Ехал-ехал – в стороне от дороги в снегу лежит лиса. Она, лиса, притворилась мёртвой. Мужик взял эту лису и думает, что она мертва; положил в рыбную бочку, едет по дороге. А лиса там всю рыбу разбросала по дороге на снег. Сама убежала последней и закрыла бочку снова, как было. Мужик пришёл домой, говорит своей жене: "Я, жена, был и купил очень дешёвой рыбы, и ещё нашёл на дороге очень большую лису мёртвой, ступай-ка посмотреть!" Пошли и пришли в сарай, открыли бочку – в бочке не было ни лисы, ни рыбы.
Эта лиса, когда рыбу на дорогу побросала и сама ушла, пошла, собрала всю рыбу с дороги и унесла эту рыбу в яму с репой. Пришёл к ней волк, спрашивает у лисы: "Что ты, кумушка, ешь?" Лиса говорит: "Ем я рыбу". Волк опять спрашивает у неё: "Откуда ты достала эту рыбу?" Лиса говорит: "Ох ты, куманек, ты куманек – я ведь была в деревне, и сидела, сидела на краю проруби, и хвост туда опустила, в прорубь, и ловила рыбу, и на хвост пристало очень много рыбы – её я и ем. Ступай-ка и ты, куманек, в деревню, сядь на краю проруби, опусти хвост в прорубь и держи там подольше! Если рыба будет шевелить хвост, ты хвоста не вытаскивай!" Пошёл волк да так и сделал, как лиса наставила: уселся у края проруби, опустил в прорубь хвост. А на улице сильный очень был мороз, и у волка хвост вмёрз в прорубь, так что конца нельзя было поднять. Женщины пришли к воде и принялись бить волка коромыслами, и лупили его очень сильно. Волк, когда от баб удрал, хвост в проруби оставил, там он оторвался. В то время, как бабы были у воды, пришла та лиса в избу к женщинам, и у женщин на столе были блины, замешанные в горшок; это тесто лиса съела, и опрокинула горшок себе на голову, и снова побежала по дороге в лес. И на дороге заметила она волка, который бежит без хвоста и воет. Лиса спросила у него: "Куда ты, куманек, хвост свой девал, раз у тебя хвоста нет?" Этот волк начал бранить лису: "Ты мне велела в деревне усесться у края проруби – я ведь как уселся, так хвост у меня в прорубь вмёрз, и в это время пришли бабы за водой и избили меня коромыслами до полусмерти, еле унёсся". Лиса сказала волку: "Меня-то, видишь ли, куманек, так же побили, когда я пришла в деревню тебя караулить; глянь, всю голову мне разбили".
Х
Сайт создан сотрудниками Карельского научного центра Российской академии наук
Вы можете свободно использовать материалы нашего сайта и делиться ими, главное — указать авторство и ссылку на наш ресурс.
Подробнее о лицензии CC BY 4.0
© VepKar. Открытый корпус вепсского и карельского языков