Muštvoik upponudes vunukas
        
        
        вепсский
                
Средневепсский западный
                
      
             Libed sinä minun linduine,
 
  da sokol sinä minun poigeine,
 
  ka spravin ved minä sindai tänabeižel čomal,
 
  čomal vouktal pejeižel-se ku,
 
  ka en ved čomaha vesl’aha besedeižhe-se,
 
  ka en ved čomaha vesl’aha klubeižehe-se. 
 
 Ka spravl’ain' minä sindai gor’o-gor’ki-se
 
  i surhe službaha da surile načal’nikoile-ni,
 
  i verhile viluile randeižile-ni. 
 
 Ka libed linduine, minä ajetin tiid’atoi
 
  i necil keväduu da se vast käbedaha,
 
  vast käbedaha da kezeižehe-se,
 
  i kahtiidatoi, libedad da lindušt-se. 
 
 I kut minei linneb mänetada nece,
 
  pit’k da käbed kezeine-se ku? 
 
 Ka kut minei linneb unohtada ičein'
 
  i laskav vonukeine-se? 
 
 I ningoman se čudoižen-se učudi,
 
  i miččen hän ku radoižen-se radoi?! 
 
 Ka ken händast sinnä käski jügedale,
 
  i strašnįjale da ku surmeižele-se? 
 
 Ka ei ved embeinu ku minä sanuda
 
  i jäl’gmäšt hänele ku veihut-se. 
 
 I mišto ala-ske sinä mäne sinnä,
 
  ka oi ved embeinu minä perdutada händast,
 
  i libedad lindušt, čomad rožašt-se. 
 
 Ka mäni hän ku ičeze glupįl' melüzil'-ni
 
  viluhu vedudehe-se. 
 
 Ka ei ustrašinus hän sinnä kacuhtada,
 
  ka tegi hän ku minei igähižen i abideižen i dosadeižen-se
 
  ka igäks keikeks sugudeks, minei, gor’o-gor’kijale.  
      
            
 
                       
            
            
            
        Поминальный плач по утонувшему внуку
    
        русский
    
      
        Милая ты моя птичка,
 
  и сокол ты мой сыночек,
 
  и ведь отправила я тебя сегодняшним хорошим,
 
  красивым деньком-то,
 
  и ведь не на хорошую, веселую беседушку,
 
  и ведь не в красивый, веселый клуб. 
 
 Ведь отправила я тебя, горе-горькая-то,
 
  и на большую службу да к большим начальникам-то
 
  и в чужой, холодный край-то. 
 
 Так, милая птичка, я отправила вас
 
  и этой весной-то да перед теплым,
 
  да перед теплым да летечком-то
 
  и двоих, милые вы птички. 
 
 И как мне надо будет провести это
 
  долгое да теплое летечко-то да? 
 
 Так как мне будет забыть своего
 
  и ласкового внука-то? 
 
 И какое чудушко-то учудил,
 
  и какое он дело-то сделал?! 
 
 И кто его туда направил,
 
  на трудную и страшную да на смерть-то? 
 
 Так ведь не могла я и сказать-то
 
  и последнего ему словечка-то. 
 
 Что не иди-ка ты туда,
 
  так, ой, ведь не могла я вернуть его,
 
  и милую птичку, красивое личико-то. 
 
 Так ведь пошел он своим глупым умишком-то
 
  в холодную водичку-то. 
 
 И ведь не побоялся он туда посмотреть,
 
  и сделал он мне вечную и обидушку, и досадушку-то
 
  и на веки вечные всей родне, мне, горе-горькой.