Texts

Return to review | Return to list

Oravis

history

October 02, 2022 in 11:46 Nataly Krizhanovsky

changed the text of the translation
Однажды я отправился за белками. Две собаки было у меня. Заночевал я там в лесу. Зашёл далеко, заночевал у озера. У меня с собой был только кусок хлеба, граммов двести. Пришлось мне заночевать там. Я настрелял белок штук десять. Ну вот, штук десять я настрелял и заночевал. Я развел костёр, мне надо переспать ночь: в темноте никуда не пойдёшь, километров двенадцать от дому. Я переспал ночь. С одной стороны у меня собака, с другой стороны вторая, спят около меня, словно хозяина охраняют. Рассветает утром. Я иду опять за белками. Теперь в сторону дома надо [идти]. Хлеба у меня мало, так мне к дому надо идти. Ну, идя домой, я ещё настрелял штуки две-три белок. Пришёл я домой. Белок у меня уже штук тринадцать. А белка тогда была в хорошей цене, дорогая была. На тринадцать штук я уже мог получить мешок продуктов, хлеба. Ну, пришёл я домой, снял с тех белок шкурки, жена говорит: «Вот хорошо! Теперь у нас хлеб будет. Иди, принеси ещё и завтра белок». На второй день я ещё отправляюсь [в лес]. Шкурки те я повесил сушиться, там, у потолка, сохнут беличьи шкурки. На второй день я не далеко ушёл, не ночевал в лесу. Ещё пять штук добыл на второй день. Собаки у меня были, ружьё я имел своё. Ну, хорошо. У меня уже восемнадцать белок. «Кабы, – говорит жена, – ещё поохотиться, настрелять побольше белок, потом сразу сдадим, сразу мы можем больше хлеба купить». Надо ходить на охоту. Тогда хлеба не было. Иду я, охочусь. Потом я накоплю штук полсотни беличьих шкурок и сдам сразу все. «Охо! Теперь у нас хлеба будет на всю зиму», - говорит жена. Ну, белки эти я сдал по хорошей цене, без дефекта. На шкурках нет никаких плохих дырок, кроме дырок от дроби. Ну, те шкурки принимают все по первому сорту. У меня уже деньги есть, на зиму я уже хлеб могу купить. Это дело хорошее! Вот, в том году много было белок в наших лесах, в Карелии. Хлеба накупил, денег заработал, всю зиму с детьми прожил припеваючи! И зима быстро прошла. Ну, а летом что, или весной? Весной пушнина уже не идёт. Весной надо готовить сети, начать рыбу ловить.

March 16, 2018 in 09:48 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua~~. Kalua~~, kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:48 Нина Шибанова

changed the text of the translation
Однажды я отправился за белками. Две собаки было у меня. Заночевал я там в лесу. Зашёл далеко, заночевал у озера. У меня с собой был только кусок хлеба, граммов двести. Пришлось мне заночевать там. Я настрелял белок штук десять. Ну вот, штук десять я настрелял и заночевал. Я развел костёр, мне надо переспать ночь: в темноте никуда не пойдёшь, километров двенадцать от дому. Я переспал ночь. С одной стороны у меня собака, с другой стороны вторая, спят около меня, словно хозяина охраняют. Рассветает утром. Я иду опять за белками. Теперь в сторону дома надо [идти]. Хлеба у меня мало, так мне к дому надо идти. Ну, идя домой, я ещё настрелял штуки две-три белок. Пришёл я домой. Белок у меня уже штук тринадцать. А белка тогда была в хорошей цене, дорогая была. На тринадцать штук я уже мог получить мешок продуктов, хлеба. Ну, пришёл я домой, снял с тех белок шкурки, жена говорит: «Вот хорошо! Теперь у нас хлеб будет. Иди, принеси ещё и завтра белок». На второй день я ещё отправляюсь [в лес]. Шкурки те я повесил сушиться, там, у потолка, сохнут беличьи шкурки. На второй день я не далеко ушёл, не ночевал в лесу. Ещё пять штук добыл на второй день. Собаки у меня были, ружьё я имел своё. Ну, хорошо. У меня уже восемнадцать белок. «Кабы, – говорит жена, – ещё поохотиться, настрелять побольше белок, потом сразу сдадим, сразу мы можем больше хлеба купить». Надо ходить на охоту. Тогда хлеба не было. Иду я, охочусь. Потом я накоплю штук полсотни беличьих шкурок и сдам сразу все. «Охо! Теперь у нас хлеба будет на всю зиму», - говорит жена. Ну, белки эти я сдал по хорошей цене, без дефекта. На шкурках нет никаких плохих дырок, кроме дырок от дроби. Ну, те шкурки принимают все по первому сорту. У меня уже деньги есть, на зиму я уже хлеб могу купить. Это дело хорошее! Вот, в том году много было белок в наших лесах, в Карелии. Хлеба накупил, денег заработал, всю зиму с детьми прожил припеваючи! И зима быстро прошла. Ну, а летом что~~? Или~~, или весной? Весной пушнина уже не идёт. Весной надо готовить сети, начать рыбу ловить.

March 16, 2018 in 09:47 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:47 Нина Шибанова

changed the text of the translation
Однажды я отправился за белками. Две собаки было у меня. Заночевал я там в лесу. Зашёл далеко, заночевал у озера. У меня с собой был только кусок хлеба, граммов двести. Пришлось мне заночевать там. Я настрелял белок штук десять. Ну вот, штук десять я настрелял и заночевал. Я развел костёр, мне надо переспать ночь: в темноте никуда не пойдёшь, километров двенадцать от дому. Я переспал ночь. С одной стороны у меня собака, с другой стороны вторая, спят около меня, словно хозяина охраняют. Рассветает утром. Я иду опять за белками. Теперь в сторону дома надо [идти]. Хлеба у меня мало, так мне к дому надо идти. Ну, идя домой, я ещё настрелял штуки две-три белок. Пришёл я домой. Белок у меня уже штук тринадцать. А белка тогда была в хорошей цене, дорогая была. На тринадцать штук я уже мог получить мешок продуктов, хлеба. Ну, пришёл я домой, снял с тех белок шкурки, жена говорит: «Вот хорошо! Теперь у нас хлеб будет. Иди, принеси ещё и завтра белок». На второй день я ещё отправляюсь [в лес]. Шкурки те я повесил сушиться, там, у потолка, сохнут беличьи шкурки. На второй день я не далеко ушёл, не ночевал в лесу. Ещё пять штук добыл на второй день. Собаки у меня были, ружьё я имел своё. Ну, хорошо. У меня уже восемнадцать белок. «Кабы, – говорит жена, – ещё поохотиться, настрелять побольше белок, потом сразу сдадим, сразу мы можем больше хлеба купить». Надо ходить на охоту. Тогда хлеба не было. Иду я, охочусь. Потом я накоплю штук полсотни беличьих шкурок и сдам сразу все. «Охо! Теперь у нас хлеба будет на всю зиму», - говорит жена. Ну, белки эти я сдал по хорошей цене, без дефекта. На шкурках нет никаких плохих дырок, кроме дырок от дроби. Ну, те шкурки принимают все по первому сорту. У меня уже деньги есть, на зиму я уже хлеб могу купить. Это дело хорошее! Вот~~. В~~, в том году много было белок в наших лесах, в Карелии. Хлеба накупил, денег заработал, всю зиму с детьми прожил припеваючи! И зима быстро прошла. Ну, а летом что? Или весной? Весной пушнина уже не идёт. Весной надо готовить сети, начать рыбу ловить.

March 16, 2018 in 09:46 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:45 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:45 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:44 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:43 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:43 Нина Шибанова

changed the text of the translation
Однажды я отправился за белками. Две собаки было у меня. Заночевал я там в лесу. Зашёл далеко, заночевал у озера. У меня с собой был только кусок хлеба, граммов двести. Пришлось мне заночевать там. Я настрелял белок штук десять. Ну вот, штук десять я настрелял и заночевал. Я развел костёр, мне надо переспать ночь: в темноте никуда не пойдёшь, километров двенадцать от дому. Я переспал ночь. С одной стороны у меня собака, с другой стороны вторая, спят около меня, словно хозяина охраняют. Рассветает утром. Я иду опять за белками. Теперь в сторону дома надо [идти]. Хлеба у меня мало, так мне к дому надо идти. Ну, идя домой, я ещё настрелял штуки две-три белок. Пришёл я домой. Белок у меня уже штук тринадцать. А белка тогда была в хорошей цене, дорогая была. На тринадцать штук я уже мог получить мешок продуктов, хлеба. Ну, пришёл я домой, снял с тех белок шкурки, жена говорит: «Вот хорошо! Теперь у нас хлеб будет. Иди, принеси ещё и завтра белок». На второй день я ещё отправляюсь [в лес]. Шкурки те я повесил сушиться, там, у потолка, сохнут беличьи шкурки. На второй день я не далеко ушёл, не ночевал в лесу. Ещё пять штук добыл на второй день. Собаки у меня были, ружьё я имел своё. Ну, хорошо. У меня уже восемнадцать белок. «Кабы, – говорит жена, – ещё поохотиться, настрелять побольше белок~~. Потом~~, потом сразу сдадим, сразу мы можем больше хлеба купить». Надо ходить на охоту. Тогда хлеба не было. Иду я, охочусь. Потом я накоплю штук полсотни беличьих шкурок и сдам сразу все. «Охо! Теперь у нас хлеба будет на всю зиму», - говорит жена. Ну, белки эти я сдал по хорошей цене, без дефекта. На шкурках нет никаких плохих дырок, кроме дырок от дроби. Ну, те шкурки принимают все по первому сорту. У меня уже деньги есть, на зиму я уже хлеб могу купить. Это дело хорошее! Вот. В том году много было белок в наших лесах, в Карелии. Хлеба накупил, денег заработал, всю зиму с детьми прожил припеваючи! И зима быстро прошла. Ну, а летом что? Или весной? Весной пушнина уже не идёт. Весной надо готовить сети, начать рыбу ловить.

March 16, 2018 in 09:42 Нина Шибанова

changed the text of the translation
Однажды я отправился за белками. Две собаки было у меня. Заночевал я там в лесу. Зашёл далеко, заночевал у озера. У меня с собой был только кусок хлеба, граммов двести. Пришлось мне заночевать там. Я настрелял белок штук десять. Ну вот, штук десять я настрелял и заночевал. Я развел костёр, мне надо переспать ночь: в темноте никуда не пойдёшь, километров двенадцать от дому. Я переспал ночь. С одной стороны у меня собака, с другой стороны вторая, спят около меня, словно хозяина охраняют. Рассветает утром. Я иду опять за белками. Теперь в сторону дома надо [идти]. Хлеба у меня мало, так мне к дому надо идти. Ну, идя домой, я ещё настрелял штуки две-три белок. Пришёл я домой. Белок у меня уже штук тринадцать. А белка тогда была в хорошей цене, дорогая была. На тринадцать штук я уже мог получить мешок продуктов, хлеба. Ну, пришёл я домой, снял с тех белок шкурки, жена говорит: «Вот хорошо! Теперь у нас хлеб будет. Иди, принеси ещё и завтра белок». На второй день я ещё отправляюсь [в лес]. Шкурки те я повесил сушиться~~. Там~~, там, у потолка, сохнут беличьи шкурки. На второй день я не далеко ушёл, не ночевал в лесу. Ещё пять штук добыл на второй день. Собаки у меня были, ружьё я имел своё. Ну, хорошо. У меня уже восемнадцать белок. «Кабы, – говорит жена, – ещё поохотиться, настрелять побольше белок. Потом сразу сдадим, сразу мы можем больше хлеба купить». Надо ходить на охоту. Тогда хлеба не было. Иду я, охочусь. Потом я накоплю штук полсотни беличьих шкурок и сдам сразу все. «Охо! Теперь у нас хлеба будет на всю зиму», - говорит жена. Ну, белки эти я сдал по хорошей цене, без дефекта. На шкурках нет никаких плохих дырок, кроме дырок от дроби. Ну, те шкурки принимают все по первому сорту. У меня уже деньги есть, на зиму я уже хлеб могу купить. Это дело хорошее! Вот. В том году много было белок в наших лесах, в Карелии. Хлеба накупил, денег заработал, всю зиму с детьми прожил припеваючи! И зима быстро прошла. Ну, а летом что? Или весной? Весной пушнина уже не идёт. Весной надо готовить сети, начать рыбу ловить.

March 16, 2018 in 09:40 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:38 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:38 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä~~, nu~~. Nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:36 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä, nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:36 Нина Шибанова

changed the text
Minä ühten kerran l’ähtiin oravih. Kaksi koirua oli minul. Sinne minä üövüin meccäh. Meniin pitkäl’e matkal’e, järvirandah üövüin. Minul oli l’eibiä vaiku palaine keral, kaksisadua grammua. Prišlos’ minul üö muata siä. Minä ammuin oravua palua kümmene. Nu vot, palua kümmene ammuin, üövüin. Minä luajiin tulen, minul pidäw üö muata: pimies et mene ni kunne – kilometrii kaksitostu kois päi. Minä magain üön. Koiru minul ühtes čuras, toižes – toine, muatah minuw vaste, onhäi ku ižändiä vardoijah. Valguow huondeksel. Minä l’ähten opät’ oravih. Kodih päi nügöi pidäw. L’eibiä on minul vähä, ga minul kodih päi pidäw mennä, nu minä vie ammuin palua kaksi-kolme sie kodih mennes. Tuliin kodih. Oravua minul on jo nügöi palua kolmetostu. A oraw oli sillois hüväs hinnas, kallis oli. Kolmehtostu palah minä sain jo nügöi huavon süömistü, l’eibiä. Nu tuliin minä kodih, net n’ülliin, akku sanow: "Ole täs! Nügöi meil’e l’eibiä roiheze. Mene tuo huomei vie". Tossu piän minä l’ähten vie. Net paniin kuivah, sie kuivetah lais nahkat oravan. Tossu piän minä en loitos mennüh, en üödünnüh. Viiži palua vie sain toižennu päivän. Koirat minul oldih, oružu minul oli oma. Nu, hüvä sit. Jo nügöi on minul kaheksatostu oravua. "Viegu, – sanow akku – iellehpäi meččuija gu, sanow, enämbi oravua, sit kerras zdaičemmo, enämbän kerras voimmo ostua l’eibiä müö". Ka, pidäw kävvä. Sillos ewlluh l’eibiä. L’ähten minä meččuičen. Sit palua puolensadua oravua suitan, kerras zdaičen. "Ohoh! Nügöi meil’e l’eibiä piäzöw talvekse süvvä". Nu, oravat minä zdaičiin hüväl hinnal, bez d’efekta. Minul značit ewle ni mittumua nečida lowkkua nahkois pahua, vaiku drovun lowkot ollah. Nu net priimitäh pervoih sortah kai. Minul jengua on jo nügöi, talvekse l’eibiä suan minä. Tämä dielo hüvä! Vot sil vuvvel oli oravua äijü meijän mečis, Karjalas. L’eibiä ostiin, jengua puwtui, ga talven eliin lapsien kere hot’ bị što! L’ühüös talvigi proidii. Nu kezäl midä sit, kevätpuoleh? Kevätpuoleh jo ei pušnin mene. Kevätpuoleh pidäw varustua verkua. Kalua püwdämäh ruveta.

March 16, 2018 in 09:35 Нина Шибанова

created the text translation

March 16, 2018 in 09:35 Нина Шибанова

created the text